NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Waar komt toch die merkwaardige obsessie met ziekte van de Nederlandse televisie vandaan? Is het calvinistisch schuldbesef? Onbewust doodsverlangen? Of gewoon heimwee naar de veilige schoolziekten van weleer: de chocolademelk-dagen? Ik weet het niet precies, maar als je erop gaat letten, word je er tamelijk beroerd van.

Het begint tegenwoordig al 's morgens in Koffietijd, waar ze Emile Ratelband hebben ingehuurd om middelbare dames van fobieen af te helpen. Als je dus vaak akelig droomt van zwarte katten, vleermuizen, veldmuizen, spinnen of slangen, stuurt Hans van Willigenburg, still going soft, desgevraagd Ratelband op je af die je vervolgens diep in de ogen kijkt en - vooral als je een beetje aantrekkelijk bent - verdacht lang je handen vasthoudt en in je nek poezelt.

Aan het einde van de sessie hangt de fobie-patiënte de verafschuwde boa constrictors om haar nek alsof het geliefde sieraden zijn. Ratelband kan afscheid nemen met een paar intieme zoentjes.

's Middags zag ik Catherine Keyl druk in de weer met lijders aan 'borderline'. Het schijnt een populaire, psychische ziekte te zijn. De studio zat vol met 'borderliners'. Men zei het bijna trots: ,,Ik heb borderline''. Alsof het een uniek soort eczeem is dat je tot een bezienswaardigheid maakt. Catherine raakte er zichtbaar door geïmponeerd en riep een paar keer geschrokken uit: ,,Erg, hè, die borderline.''

Het lastige was alleen dat geen der aanwezigen - ook de onvermijdelijke borderline-therapeute niet - kon uitleggen wat 'borderline' precies inhoudt. Je hebt last van impulsiviteit en gedeprimeerdheid en je kunt slecht tegen alleen zijn, schijnt het, maar ik heb altijd gedacht dat dat voor negentig procent van de mensheid gold - dus die borderline-therapeuten hebben nog een aardige markt om te bewerken.

,,Het zal toch geen mode-ziekte zijn?'' ging Catherine opeens een licht op. Ze bekende aan het einde van de uitzending dat ze nog steeds niet precies wist wat het was. Ze moet zich maar gauw een paar psychiatrische handboeken aanschaffen en er daarbij vooral op letten dat het om een nieuwe druk gaat, want in drukken van tien jaar geleden wordt 'borderline' nog nauwelijks vermeld. Wat had de ziekenboeg van de Nederlandse televisie 's avonds nog meer voor ons in petto? Bij Ria Bremer konden we terecht voor onder meer de zwangerschapsvergiftiging, waarna we - als het ware in één moeite door - samen met Hansje Bunschoten Oost-Java mochten binnentrekken om wat lepralijders te bezichtigen. Inderdaad, een vreselijke ziekte - en nu eens niet modieus - maar ik had die lange reis van Hansje Bunschoten niet nodig om daarvan overtuigd te raken.

Tot slot keek ik nog even naar een video-opname van B & W: een gezellig uitsmijtertje van de avond, hoopte ik, terwijl ik de brand joeg in een verse sigaar.

Dat heb ik geweten. Paul Witteman had besloten een aantal scholieren met hun verderfelijke rookgewoonten te confronteren. Een longspecialist, P. van Spiegel, somde wat luguber klinkende kankersoorten ('larynx-kanker') op en hield hun voor dat ze op 40-jarige leeftijd - áls ze die al bereiken - de longen van een 70-jarige zullen hebben.

Ik begon te tellen en benijdde de jongeren die schaapachtig bleven lachen om al die verschrikkelijke informatie. De longarts deed zijn uiterste best hun de schrik van hun leven te bezorgen, maar het lukte hem niet. ,,Kunt u ze niet een ernstige ziekte op jongere leeftijd voorspellen'', probeerde Witteman nog. ,,Worden ze er misschien minder potent van?''

,,Het zaad wordt van mindere kwaliteit'', schoot de arts te hulp.

Het zal de jonge, vrouwelijke rokers een zorg wezen: het komt hun in zeker opzicht zelfs goed uit. De arts moest dan ook toegeven dat hij er zelfs niet in geslaagd was zijn eigen, 18-jarige dochter van haar rookverslaving af te helpen.

Toen ging ik maar naar bed, moedeloos hoestend.