NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 67 theaters.

Bergbeklimmer gaat langs bij Dalai Lama

Door BIANCA STIGTER
Het is 1945 of '46 en in Lhasa, de hoofdstad van Tibet, zitten de Dalai Lama en zijn Oostenrijkse mentor Heinrich Harrer naar een film te kijken.

Wat er op het doek precies gebeurt, is onduidelijk, maar de Britse commentaarstem zegt wel dat de gefilmde gebeurtenis in alle geschiedenisboeken terecht zal komen. De Dalai Lama draait zich om en vraagt Harrer: zal er later over Tibet ook een film gemaakt worden?

Zelden bevatte een film zo'n arrogante verwijzing naar zijn eigen belang als Seven Years in Tibet van Jean-Jacques Annaud. Of zou de regisseur met deze scène ook op de andere twee films over Tibet die Hollywood dit jaar gemaakt heeft, doelen? Vergelijken kunnen we ze nog niet, want Seven Years in Tibet is de eerste die Nederland bereikt. Kundun van Martin Scorsese, die met Kerstmis in Amerika in première gaat, gaat over het leven van de Dalai Lama. In Seven Years in Tibet is de hoofdrol weggelegd voor Heinrich Harrer, een Oostenrijkse bergbeklimmer die uit Britse krijgsgevangenschap in India ontsnapte en als eerste westerling werd toegelaten aan het hof van de Dalai Lama. Harrer wordt gespeeld door Brad Pitt, wiens haar de beste acteerprestatie levert; het is geblondeerd en hangt op de juiste momenten speels voor zijn gezicht. In de spirituele verandering die hij door zijn contact met de Dalai Lama doormaakt is het moeilijker te geloven dan in Harrers eigen ongeloof als een Tibetaanse schone zijn maat (David Thewlis) boven hem verkiest.

Seven Years in Tibet is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het enige feit dat de makers niet breed uitmeten is dat Harrer een nazi was; pas aan het eind van de film komt het ter sprake, als de Chinezen Tibet hebben bezet en Harrer in een mager voice-overtje zegt te beseffen dat de nazi's net zo fout waren als de Chinezen.

Visueel is het obligaat vertelde Seven Years in Tibet minder overdonderend dan je op grond van Annauds eerdere werk (The Name of the Rose, The Bear, de drie-D film Wings of Courage) zou verwachten. Grote gebeurtenis als de eerste blik op de verboden stad Lhasa weet hij te filmen alsof het de zoveelste zicht op Amsterdam vanuit de file betreft. Geen enkele gevoel krijgt visueel het voorspel dat het verdient. Als je verontwaardiging wilt veroorzaken over het vernietigen van een mandala door een Chinese generaal, moet je eerst laten zien hoeveel moet het kost zo'n gekleurd wonder van zand te maken. Seven years in Tibet bevat als voornaamste nieuws dat het wel eens hard waait in Lhasa; het is niet eens een spannend avontuur geworden.