NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 31 theaters.

Sylvester Stallone regelt het verkeer

Door HANS BEEREKAMP
Er was eens, niet zo lang geleden, een dorpje aan de overkant van de Hudsonrivier waar alleen maar politieagenten woonden, althans: zo leek het wel, en daarom noemden ze het Cop Land. Elke dag staken ze de rivier over om in New York boeven te vangen. De hypotheken waren laag in Cop Land, want de mafia had de huizen laten bouwen.

De sheriff, een slome autochtone dorpsbewoner die doof aan een oor was, hoefde slechts een beetje het verkeer te regelen, op voorwaarde dat hij de echte baas van het dorp, een hypercorrupte politieman die in de plaatselijke, door alle agenten gefrequenteerde kroeg zijn burgemeestersspreekuur hield, geen strobreed in de weg zou leggen.

Net als in zijn debuut Heavy verankert regisseur en scenarist James Mangold in zijn tweede film Cop Land het sprookje stevig in de realiteit. Opnieuw is een dromerige buitenstaander met een fysieke handicap (sheriff Sylvester Stallone) de held met een heimelijke liefde (voor de getrouwde Annabella Sciorra, die hij lang geleden van de verdrinkingsdood redde).

Het aardige van Cop Land is dat Mangold zijn sprookje vermengt met beproefde genres als de western en de thriller over corrupte politiebeambten.

Nog spannender wordt de film door de casting, die Stallone koppelt aan sterren met een hoog soortelijk gewicht als Harvey Keitel (de officieuze burgemeester) en Robert De Niro (een geslepen onderzoeker van Internal Affairs, de Amerikaanse pendant van de Rijksrecherche).

Toch valt Mangolds met grote belangstelling tegemoetgeziene tweede film een beetje tegen. Uiteindelijk is het verhaaltje aan de magere kant en de magie te weinig consequent volgehouden om te verhinderen dat Cop Land een standaardpolitiefilm wordt.

Sylvester Stallone heeft sinds Rocky niet meer zo'n bescheiden en verinnerlijkte rol gespeeld en desondanks verrast hij niet. Ook de afloop laat zich raden: ze leefden nog lang en gelukkig.