NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: Rialto, Amsterdam; 't Hoogt, Utrecht.

Zomaar een musicus die het niet gered heeft

Door BIANCA STIGTER
De Amerikaanse soulmuzikant Swamp Dogg geeft deze week twee concerten in Nederland (vanavond in Tivoli in Utrecht en zaterdag in Paradiso in Amsterdam) en dat is goed nieuws voor de mensen die Can't you hear me singin' hebben gezien of gaan zien: zoals Swamp Dogg daarin het woord 'revolution' zingt is om geen genoeg van te krijgen, dat wil je wel in het echt horen, en niet alleen in zijn eigen huiskamer.

Swamp Dogg, pseudoniem van L.J. Williams, is een van de vier Afrikaans-Amerikaanse muzikanten die in deze lange documentaire worden geportretteerd. De andere drie zijn Rosie Ledet, een zydeco-accordeoniste uit Louisiana, rapper Tragedy uit New York en soulgrootheid Ike Turner. Veel komen we over hen echter niet te weten.

Regisseur Walter Stokman, die eerder zijn zoektocht naar de fameuze funkpionier Sly Stone verfilmde, houdt niet van vragen stellen. Ike Turner, van wie je toch een boel zou willen weten, al was het maar over Tina, lijkt in deze documentaire zomaar een muzikant die het niet gered heeft, al vertelt hij in een treurig zaaltje wel dat hij Sly Stone een keer in de gevangenis heeft ontmoet. Alleen een van de achtergrondzangeressen zegt iets over Turners troebele verleden. Ze meldt dat Tina toch heus veel aan Ike te danken heeft.

Stokman is in deze documentaire geen journalist maar een liefhebber van zwarte muziek, naar het zich laat aanzien van alle zwarte muziek. Een reden om juist deze vier muzikanten te tonen, lijkt er niet te zijn, al is er wel van alles te verzinnen: twee zijn er oud, twee jong, twee zijn op hun retour, twee staan aan het begin van hun carrière. Het is te weinig om er een algemene beschouwing over zwarte muzikanten aan op te hangen, zoals het persbericht wil.

Can't U Hear Me Singin' lijkt alleen gemaakt voor andere liefhebbers, die al genoeg weten om de summiere informatie (zelfs dat Turner in Las Vegas optreedt komen we niet uit de film te weten) naar waarde te schatten of te gniffelen over bepaalde uitspraken, en die wel net als Stokman bij die muzikanten op bezoek hadden gewild of gezellig zwelgend met de auto door dat grote, gekke Amerika hadden willen rijden. Af en toe lukt het Stokman wel om ook van de niet ingewijde kijker zo'n liefhebber te maken. Als de hier onbekende Swamp Dogg 'revolution' zingt bijvoorbeeld, zo warm dwingend dat je het ook live wilt horen.