NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

Door FRITS ABRAHAMS
Het zal je zoon maar zijn. Veertien jaar oud en muzikaal zó begaafd dat de hele (media)wereld roept dat een wonderkind is opgestaan. Het overkwam het echtpaar Simons uit het Zuidlimburgse Geleen.

De AVRO wijdde in de serie Close-up: jonge mensen... een lange documentaire aan het fenomeen, dat Marijn Simons heet. Ik heb er met open mond (af en toe) en nogal gemengde gevoelens naar gekeken. Of Marijn zoveel talent heeft als men hem toedicht, kan ik niet beoordelen. Maar dat hij een bijzonder kind is, is na deze documentaire onbetwijfelbaar.

Marijn was nog dertien toen een groot deel van de film (van Boudewijn Schoewert) gemaakt werd. Hij praat over muziek en over zijn ambities met de zelfverzekerdheid van een uitverkorene. Op zijn vierde begon hij met viool spelen én componeren. ,,Ik heb ook nog andere ambities'', zei hij, ,,ik wil ook gaan dirigeren. Ik denk dat dat wel te halen is, want Brahms deed het ook.''

Er doken in zijn eigen woorden vaker vergelijkingen op met beroemde componisten. ,,Als componist heb je de piano niet nodig, je hoort het in je hoofd. Beethoven was doof en kon toch ook componeren.''

Ongehinderd door zenuwen (en door de Arbeidsinspectie) speelde Marijn voor volwassen publiek (hij heeft al een tournee gemaakt door Duitsland) en praatte hij met befaamde musici. Theo Olof, zijn mentor, zei over hem: ,,Die jongen heeft niet alleen viooltalenten, maar vele talenten. Hij heeft het in zich.'' En Gawriloff, zijn vioolleraar in Keulen, zei: ,,Hij is een groot talent, maar er moet nog veel aan zijn techniek veranderen, want hij komt van een andere school.''

Ondertussen zagen we Marijn-de-violist een beetje bekvechten met de dirigent van het Limburgse Symphonie Orkest. ,,Als je meningsverschillen hebt over de interpretatie, moet je een compromis proberen te sluiten'', zei Marijn in de camera, ,,maar de wil van de solist blijft het belangrijkste.'' Later gaf hij met een lachje toe: ,,Op het concert zelf doe ik vaak toch wat ik wil.''

Zijn kalmte, zijn welbespraaktheid, zijn eigenwijsheid ook - het was allemaal hoogst verbazingwekkend. Je denkt als ouder automatisch: hoe zou ik daar op reageren? De (gezins)achtergrond van Marijn bleef vaag. Zijn moeder kwam amper in beeld, zijn vader des te meer: die vergezelde hem overal. Marijn zit op school, het Atheneum, waar de kinderen ook al over hem praten alsof hij een wezen van een andere planeet is.

Terwijl ik Marijn met zijn vader naar de repetities en optredens zag reizen, moest ik even denken aan Shine, de Australische film over pianist David Helfgott, die instortte na een veelbelovend begin als wonderkind. Helfgott had een symbiotische relatie met zijn vader die hem uiteindelijk fataal werd. Marijns vader leek me minder dominant, maar toch: een wonderkind of een total loss - dat blijft in zulke gevallen de kwestie.

De BBC toonde gisteravond in Modern Times een documentaire over mensen die om een heel andere reden total loss waren geraakt. Het betrof juryleden bij Britse rechtszaken. Elk jaar worden 250.000 Britse burgers daarvoor opgeroepen. Men is verplicht te komen, excuses worden niet snel geaccepteerd.

Zelden heb ik impliciet zo'n overtuigende filippica tegen de juryrechtspraak gehoord. Sommige juryleden bleken mentaal gebroken door de afschuwelijkheden die ze wekenlang onvoorbereid hadden moeten aanhoren en zien. Ze kampten met nachtmerries en achtervolgingswanen. Bescherming werd hun na afloop niet geboden - sommigen waren daadwerkelijk bedreigd - en van psychische nazorg was al helemaal geen sprake.

Ze schetsten schokkende taferelen in de jurykamer na de uitspraak van het vonnis. Juryleden die elkaar vijf weken niet hadden aangeraakt, vielen huilend in elkaars armen, volledig murw door de twijfels over de juistheid van hun oordeel. Het zal je plicht maar zijn.