NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

Door FRITS ABRAHAMS
Merkwaardige modes zijn er soms in televisieland. De laatste weken zijn opeens de documentaires over hersenletsel niet meer van het scherm weg te slaan. Neuropsychologen, neurochirurgen, psychochirurgen, comapatiënten - ze komen ons in drommen onze sterfelijkheid inpeperen.

Schieten we er wat mee op? Dat is zéér de vraag. Er zijn programma's bij waarvan je je afvraagt wie er het meest baat bij heeft: de geneesheer, die met zijn ziekenhuis even in het zonnetje gezet wordt, of wij, de potentiële patiënten. Therapieën en operatieve mogelijkheden worden ons in hoog tempo en in ontoegankelijk jargon voorgeschoteld. Wilt u dat uw comateuze partner uit het bijna-dodenrijk verrijst? Help hem een handje met de coma- stimuleringstherapie. Voelt u zich de laatste tijd nogal depressief? Wég met die frontaalkwabben - in Cardiff zit een dokter die ze er bijna spelenderwijs uitwipt.

Als tv-kijker moet je tegenwoordig op alles voorbereid zijn. Je zit net blij van je glaasje (rode) wijn te nippen als er plotseling beelden verschijnen van vervaarlijke boren, die gierend een bloederige schedel binnendringen. Het is die dokter in Cardiff. De NCRV liet hem aan het woord in de Engelse documentaire: Damaging the brain to save the mind.

Deze documentaire was een goed voorbeeld van ontoereikende publieksvoorlichting op gezondheidsgebied. Een Britse psychiater, Paul Bridges, meent dat je depressies kunt genezen door bepaalde hersengebieden te vernietigen. Liefst een-derde van de patiënten zou op die manier genezen kunnen worden. ,,En als de operatie mislukt'', aldus de dokter, ,,dan is men toch blij dat men het geprobeerd heeft.''

Zó bezien heeft het vak van dokter louter voordelen. Operatie mislukt? Patiënt dood en begraven? Laat hij blij zijn dat hij het in ieder geval geprobéérd heeft. Een mens mag ook best iets over hebben voor de medische wetenschap.

In deze Engelse documentaire werden drie depressieve patiënten, Peter, Tony en Marilyn, geopereerd en een poosje later geïnterviewd. Marilyn bleek helemaal niet genezen, Peter voelde zich pas na een tweede operatie enigszins opknappen, maar zijn vrouw zei: ,,Hij is minder levenslustig en nogal saai geworden.'' En Tony? Die beweerde dat hij er 'bijna helemaal' vanaf was geholpen, maar je hoefde geen psychiatrie gestudeerd te hebben om uit zijn lichaamstaal (gezichtstaal is, in dit verband, een beter woord) ook een andere conclusie te kunnen trekken.

Wat moeten we nu met zo'n film - drie kwartier prominent gepresenteerde medische 'informatie' op Nederland 1? Stel, je bent al jarenlang depressief en je hebt alles geprobeerd om er vanaf te komen. Wordt er dan geen valse hoop gewekt met zulke voorlichting?

De NCRV zou op zijn minst de uitzending hebben kunnen besluiten met informatie over de situatie in Nederland. Doen wij ook aan dergelijke operaties? Of zien we er niets in? De VPRO Gids was wél zo alert geweest en liet dr. Van Gent van het Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem zeggen dat zulke hersenoperaties in Nederland hem onbekend waren. ,,Er is ook geen enkele theoretische indicatie voor. Wel voor dwangstoornissen of epilepsie. Kijk, bij epilepsie kun je het locus opsporen en uitschakelen, maar niemand weet waar die manisch-depressieve stoornis zit (...) Nee, de combinatie praten en pillen werkt nog het best.''

Ten slotte op de video nog even de talkshow van Andries Knevel (EO) bekeken. Ter verpozing. Wie hebben we daar? TROS-voorzitter K. van Dodewaerd komt vertellen van zijn genezing van een hersenvliesbloeding. En neurochirurg C. Tullekens van het Utrechtse AZU mag uiteenzetten waarom zijn laser-operaties bij bijna-beroertes zo beloftevol zijn.

Van tv-kijken kun je in Nederland behoorlijk depressief worden.