NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

Door FRITS ABRAHAMS
De media, de audiovisuele voorop, storten zich graag op de sterren van weleer. Het levert fascinerende, nieuwe plaatjes op van helden en heldinnen, wier gezichten in ons geheugen twintig, dertig jaar lang geen verandering hadden ondergaan.

In enkele dagen tijds konden we drie van zulke gevallen aan een nader onderzoek onderwerpen. In KRO's Teevee studio probeerde Rémi van der Elzen zangeres Corry Brokken aan de tand te voelen over haar merkwaardige leven. Dat viel waarachtig niet mee. Na afloop zaten we met méér vragen dan ervoor. Een goed interview maak je niet zonder de wederzijdse bereidheid tot de bodem te gaan. Die bereidheid was er in ieder geval bij Corry Brokken niet. Ze markeerde al snel haar territorium: ,,Ik wil hier niet met jou over mijn emoties praten, die gaan het publiek en jou niets aan.''

Dat is een respectabel standpunt, maar waarom zou je dan te gast willen zijn in een praatprogramma dat helemaal aan jou is gewijd? Logisch dat er dan vragen komen over het persoonlijke leven, zeker in het geval van Corry Brokken. Want bijzonder is dat leven zeker: een topcarrière in de showbusiness, stoppen op 43-jarige leeftijd, twaalf jaar later rechter worden, en nu weer terugkeren als zangeres.

Er zitten breuken in dat leven die absoluut niet met elkaar te rijmen zijn, en waarover je daarom alles zou willen weten. Ze vertelde Rémi van der Elzen hoe ze destijds uitgekeken raakte op het jachtige, oppervlakkige leven in de showbusiness. Na de begrafenis van haar moeder kapte ze er rigoureus mee: ,,Ik dacht: dit is allemaal zo fluffy...het is afgelopen.''

Ze begon aan een nieuwe carrière in de wereld van de rechtspraak. Ik herinner me interviews waarin ze vertelde hoe blij ze met haar nieuwe leven was. Maar zeven jaar later keert ze terug op het oude honk, en opeens is het alsof haar vroegere bezwaren nooit hebben bestaan. ,,Ik wil het nog jaren doen. Ik ga weer een theatertournee maken. Ik voel me als een vis in het water. Dit is mijn leven.''

Vervolgens barstte ze los in een liedje met een stem die, vanzelfsprekend, betere tijden heeft gekend. Bij de kijker rezen de vraagtekens intussen torenhoog op. Viel het rechterlijke bestaan misschien nogal tegen, en zo ja, waarom? Heeft het niet iets treurigs om twintig jaar uit een leven te stappen dat je, achteraf gezien, toch het best bevalt?

Rémi van der Elzen vroeg het op den duur niet eens meer, want met de antwoorden hadden we immers toch niets te maken.

Dus maar overgeschakeld naar Oprah Winfrey, die ook al een oude ster te gast had: actrice Debbie Reynolds, die ik me beter herinner van haar scandaleuze huwelijksleven dan van haar filmrollen. Na 27 jaar maakt ze haar rentree in Mother, een film van Albert Brooks.

Hoe dat beviel? ,,Het is reuze spannend. Ik zie er in die film zo oud uit als ik ben, en dat is eng.'' Aan de getoonde fragmenten te oordelen, zet ze in die film een klassieke moeder neer, onvergankelijk in haar eindeloze zorgzaamheid.

Charles Manson heeft zo'n moeder nooit gehad - zo'n vader trouwens ook niet. Hij was de derde mythe die door de tv deze week weer even tot leven werd gewekt. Veronica zendt in twee delen een documentaire over hem uit. Als je het gebruikelijke, brallerige Veronica-commentaar ervan aftrekt, houd je een aantal interessante impressies over, vooral van zijn dames-volgelingen.

Patricia Krenwinkel, Leslie van Houten, Lynette Fromme - het zijn inmiddels keurige dames van middelbare leeftijd die met grote onthechting over hun moorddadige sekteleider praten. Krenwinkel: ,,Hij was een eersteklas pooier.'' Maar in die gouden hippie-dagen van weleer waren ze zó wanhopig op zoek naar liefde dat ze geen weerstand konden bieden aan Mansons avances. ,,Als we vrijden, moest ik de hele tijd huilen'', zei Krenwinkel.

Manson kwam zelf ook aan het woord. Hij ziet er woester uit dan ooit tevoren en hij praat met zoveel verbittering over zijn jeugd, dat zijn kansen op een proefverlof er niet groter door worden. ,,Het enige wat mijn moeder me heeft geleerd, is dat alles wat ze zei, een leugen was. Ik heb geleerd nooit iemand te geloven.''