NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 66 theaters.

Toverdrank maakt dunne versierder van dikke prof

Door BIANCA STIGTER
Pas bij de aftiteling weet je het zeker: Eddie Murphy speelt in The Nutty Professor niet alleen Sherman Klump, maar ook diens moeder, diens vader, diens grootmoeder, grootvader, broertje en fitnessleraar. En dan speelt hij ook nog eens zichzelf, dat wil zeggen een rol waarvoor niet de make-up afdeling de meeste credits hoeft te krijgen, maar Murphy's eigen schreeuwerige talent, dat hij in de jaren tachtig uitdroeg in komedies als Trading Places en in de jaren negentig uitmolk in actiefilms. The Nutty Professor is weer een komedie, en wel van het duidelijkste soort. Vet en scheten zijn de voornaamste onderwerpen die voor geschater moeten zorgen.

The Nutty Professor is een remake van de gelijknamige film van en met Jerry Lewis uit 1963, die, waarschijnlijk om de kritiek voor te zijn, voor deze versie is aangetrokken als executive producer. Had de professor van Lewis gek haar, een gekke bril en gekke tanden, de professor van Murphy is vooral dik, zo dik dat hij niet in de spiegel hoeft te kijken om te weten dat hij het is; de wiskundige formules die zijn arm op het bord schrijft worden door zijn vooruitstekende buik meteen weer uitgewist. Sherman Klump, zoals de professor heet, krijgt genoeg van zichzelf als er een meisje in het spel komt (in 1963 een studente, in de seksueel correcte jaren negentig een collega). In zijn eigen laboratorium vindt hij een drankje uit dat hem verandert in Buddy Love, een womanizer voor wie in de jaren zestig Lewis' voormalige partner Dean Martin model stond en in de huidige versie Eddie Murphy zoals we hem kennen uit andere films: een luidruchtige, zelfverzekerde, vloekende, slijmende egomaan die alles in het honderd laat lopen en desondanks grappig is. In een van de leukere scènes in de film verslaat Murphy als Love de stand-up comedian die tijdens een optreden in een club dikkerds belachelijk maakt - een stand-up comedian die overigens, net als Jerry Lewis' professor, vooruitstekende tanden heeft. Dat is waar Love zijn pijlen uiteindelijk op richt: het ene gebrek wordt vervangen door het andere.

Uitbundig vernuftig zijn de scènes waarin de dikke en de dunne om een lichaam vechten. Onderkinnen en -lippen schieten tevoorschijn en worden weer op hun plaats geduwd, vlees krimpt en dijt uit alsof het niets is, om ten slotte uitgedijd te blijven. Want Shermans metamorfose kan niet blijvend zijn - daar steekt de Amerikaanse moraal een stokje voor: natuurlijk wint Shermans Jekyll het uiteindelijk van Love's Hyde. Iedereen is op dieet, maar het is je persoonlijkheid die telt. De National Association to Advance Fat Acceptance heeft in Amerika tegen de film geprotesteerd, maar dat was gezien deze standaard Hollywoodhypocrisie niet nodig geweest.