In Portrero stap je over op bus 19, Tradecenter Hood. Uitzicht over mijlen en mijlen pastelkleurige houten huizen, pakhuizen, junkyards, autokerkhoven, elektriciteitscentrales, alles vreemd, sprookjesachtig door een platina-achtig residu in het licht dat, zoals alles, iets met de baai te maken heeft. Bovenop de heuvel zouden de enorme Californische neusspeakboarden tegen de gevels van lage betonnen gebouwen: citizans building their neighbourhood, net zo goed meteen kunnen zeggen: Yo - some crazy mothafuckers on this street.

Een paar haarspeldbochten en je zoeft naar beneden, tussen schaterende buurtgenoten, nibbelend van burrito's terwijl de klaverbladen van de antieke freeway, het beton bijna roze nu in de avondzon, opdoemen tegen stoffige heuvels in de verte. Dan meer boarden, meer projects, mijn eigen achterbuurt. Ik neem een halte verder dan ik eigenlijk moet en loop terug mijn heuvel op. Na donker is er niet veel wat je rond dit huis kunt doen behalve in een auto stappen. Om de hoek staat meteen een zwarte Chevy te koop. De homeys die aan de auto ernaast sleutelen zijn de eigenaars. Alle andere voertuigen in de straat blijken ook te koop. Wij kijken nog even verder.