Gedicht van Carlos Drummond de Andrade in 'O amor natural':
Liefde _ Want Dit Is Het Ene Woord
Liefde _ want dit is het ene woord _
moge mijn vers beginnen en omgeven.
Liefde leide mijn vers en zij verene
daarin ziel, verlangen, vulva en lid.
Wie zal beweren dat hij enkel ziel is?
Wie voelt niet van ziel zijn lichaam zwellen
tot het openbarst in louter kreten
van orgasme, onbegrensd moment?
(...)
Eenwording in bed, of in de kosmos?
Waar houdt de kamer op, raakt hij de sterren?
Welke lust in onze lenden voert ons
naar dat ver domein, etherisch, eeuwig?
Een zacht beroeren van de clitoris
en reeds is alles in een oogwenk anders.
Dat ene kleine plekje op het lichaam
is het centrum van bron, brand en honing.
De doorboring volgt en breekt door de wolken,
ontdekt zonnen van een schittering
die mensenogen niet verdragen, maar
de coïtus, van licht doorgloeid, gaat voort.
En voort, en breidt zich uit, zodanig dat,
aan ons voorbij, voorbij het leven zelf,
als vlees geworden actieve abstractie,
de idee van het genot geniet.
En in genotvol lijden tussen woorden,
minder nog, geweeklaag, klanken, klachten,
bereikt één enkel plasma in ons punt
waar liefde sterft aan liefde, goddelijk.
(...)
Vrede herstelt zich. De vrede der goden,
uitgestrekt in bed, gelijk in zweet
geklede beelden, dankbaar voor dat wat
de aardse liefde toevoegt aan een god.
