Olympische Spelen 2000

Nieuws

Verslagen

Sporters

Digitaal dagboek

Boemerang

Programma

Dag 16 - zaterdag 30 september 2000

Vandaag moet het een gouden dag worden. De goldrush wordt het genoemd. Het vertrouwen is groot. Driemaal een kans op een gouden medaille, dat zou het totaal op elf brengen, ongelooflijk. Maar zover is het nog niet. Leontien van Moorsel, Anky van Grunsven en de heren hockeyploeg moeten het eerst nog waarmaken. We hebben genoeg verrassingen gezien bij deze Spelen. Gisteravond nog moest de gedoodverfde kampioen op de 1500 meter, de Marokkaan El Gerouhj, zich op de streep gewonnen geven aan een Keniaan. Marion Jones slaagt niet in haar missie vijf gouden medailles te halen bij atletiek. Brazilië is al lang uit het voetbaltoernooi. En om op Nederlandse bodem te blijven: we hadden niet gedacht dat de waterpolodames buiten de medailles zouden blijven.

Om negen uur vertrek met hele delegatie naar Centennial Park, waar de tijdrit wordt verreden. Nederland heeft twee deelnemers; Mirjam Melchers en Leontien Zijlaard-Van Moorsel. De laatste is de gedoodverfde favoriete op dit onderdeel, en ze heeft al drie medailles: twee gouden en een zilveren. Leontien heeft massale oranje support: naast Annemarie Jorritsma en ik met onze delegatie, is het bestuur van NOC*NSF ruim vertegenwoordigd, onder wie mijn voorgangster Erica Terpstra. En vrijwel de gehele wielerploeg is er. In het publiek zie je steeds plukjes oranje opduiken. Australiërs met een oranje hart, toeristen, Nederlandse supporters, van alles wat.

Het is vandaag bijzonder warm, dik in de dertig graden, maar er waait gelukkig een zeewind, die wel wat, maar niet veel verkoeling brengt. Zelfs voor de Australiërs is de zomer vroeg begonnen dit jaar. Normaal is het pas een maand later zo warm als nu.

Leontien laat over haar bedoelingen geen misverstand bestaan. Al meteen na de eerste van vier ronden gaat zij aan kop, 18 seconden voor haar Amerikaanse concurrente Holden. De Nederlandse kolonie juicht bij elke doorkomst. De voorsprong groeit: 26 seconden na twee ronden, 28 seconden na drie ronden. Leonie is een echte turbo. Aan de meet is het verschil opgelopen tot 36 seconden. Leonie wint overtuigend, ze is geen moment bedreigd. Het eerste GOUD van vandaag is binnen. Leontien van Moorsel en Inge de Bruijn staan deze Spelen op gelijke hoogte: drie gouden en een zilveren medaille. Ik betrap me erop dat ik het haast vanzelfsprekend vind, maar dat is het natuurlijk niet. Hard werken, doorzettingsvermogen, goede begeleiding en klasse: het zijn allemaal ingrediënten die optimaal aanwezig moeten zijn om succes mogelijk te maken. Je kunt het afdwingen, maar het gaat niet vanzelf. Pure klasse is ook de Française Jeannie Longo, jarenlang kwelgeest en vaak ook de meerdere van Van Moorsel, die inmiddels 42 jaar is en na een matige start de bronzen medaille behaalt.Het Wilhelmus klinkt de eerste keer vandaag. We zingen allemaal mee, de hele Nederlandse kolonie is uitgelaten. Leontien onderdrukt eerst haar gevoelens, uiterlijk lijkt ze onbewogen. Maar dan, als de klanken wegsterven, breekt een stralende lach door op het gezicht.

Op naar de tweede proeve, de individuele dressuurwedstrijd bij de paardensport. Het afscheid van Bonfire, die na vele jaren van successen straks mag genieten van een hippische oude dag. De gouden Olympische medaille ontbreekt nog op de palmares van Anky van Grunsven en Bonfire. In Atlanta vier jaar geleden werd het zilver.

De auto van SOCOG, de organisator van de Spelen, brengt ons naar het paardensportcentrum, ruim dertig kilometer verderop, We rijden verkeerd; de chauffeur was in de veronderstelling dat we naar het kanovaren zouden gaan. Ze verontschuldigt zich uitgebreid, maar het is geen probleem, want we zijn vroeg dit keer. Overal waar je komt is de duidelijke instructie om het de gasten van de OS naar de zin te maken. Ik merk dat de kwaliteit en de houding van de vele duizenden vrijwilligers cruciaal zijn voor het laten slagen van een evenement als dit. Geld is belangrijk, locaties zijn belangrijk, hotels zijn belangrijk, maar echt kritische factoren zijn: vrijwilligers en vervoer. Beiden functioneren naar mijn gevoel prima in Sydney. Ruziënde of zwaar verontwaardigde mensen heb ik deze dagen tijdens de Spelen nog niet gezien. Je wordt zelden van het bekende kastje naar de muur gestuurd. Misschien is mijn beeld vertekend vanwege de VIP-behandeling, maar je hoort deze positieve geluiden van iedereen die je er naar vraagt.

Als er al iets kritisch op te merken is, dan is het het soms wat ver doorgedreven formalisme van de Australiërs. Iedereen van de 41.000 geaccrediteerden heeft een accreditatie waarop staat waar hij of zij mag komen. Dat bevordert het ordentelijk verloop van supportersstromen. Het is natuurlijk belangrijk dat iedereen zich daaraan houdt en dat het geen ratjetoe wordt. Maar soms wordt het erg ver doorgevoerd, bijvoorbeeld als chef-de-mission Jan Loorbach bij een hockeywedstrijd niet naast zijn vrouw mag zitten, maar wel drie meter van elkaar in een apart vak, terwijl om hen heen lege tribunes gapen. Loorbach gaat de discussie aan, de suppoost zegt dat hier tegen de regels wordt gezondigd en dat niet kan. Niettemin gaat Jan gewoon naast zijn vrouw zitten. Dit soort voorvallen komt regelmatig voor. Een ander voorbeeld. Bij de finale damesdubbel in het tennis is de speciaal gereserveerd ruimte op de tribunes vrijwel leeg. Buiten melden Nederlandse sporters die Miriam en Kristie willen aanmoedigen, zich daarentegen tevergeefs bij de poort. Wat blijkt? De reservering geldt alleen voor sporters van de betreffende sport en niet voor andere atleten. Dus komen onder meer de honkballers er via deze route niet in, terwijl het toch de spelen van de sporters zouden moeten zijn.

In het hippisch centrum Horsley Park is het verzengend warm. Het is er ook erg druk. Dressuur is toch wel een populair onderdeel op de Spelen. Anky staat 1,3 punt voor op haar naaste concurrente Isabelle Wirth die een prima wedstrijd rijdt, hoog scoort en voorlopig de eerste plaats inneemt. De dressuur is voor mij als buitenstaander moeilijk te volgen. Eerder deze week heb ik uitleg gekregen, maar op muziek is het toch weer anders. Paard en amazone vormen een prachtige twee-eenheid, het publiek houdt de adem in. Hoewel ik er niet echt verstand van heb, vind ik Anky echt veel mooier rijden dan haar naaste concurrenten. Uit haar blijdschap na de proef maak ik op dat ze zelf ook heel tevreden is. Na beraadslaging van de jury wordt de spanning even later doorbroken: Anky van Grunsven scoort een onwaarschijnlijk hoge 86 procent en wint GOUD, met ruime voorsprong op haar Duitse belaagster. Eindelijk goud op de Spelen.

Buiten de piste is het een drukte van jewelste. Fotografen en camera's, radiojournalisten, iedereen wil Anky. Bonfire loopt buiten het gewoel ondertussen met zijn verzorgster rustig uit in de trainingspiste. De kroonprins en ik feliciteren Anky. Geweldige sportvrouw. Maar ook een echte professional. Geduldig poseert ze met de inmiddels teruggekeerde Bonfire voor de fotografen. Ineens roept ze dat ze moet plassen en ze rent weg. Paniek bij de media. Al snel keert ze terug. 'Grapje", zegt ze.

Van Horsley Park terug naar het Olympic Park, een klein halfuur rijden. Acht uur 's avonds begint de finale van het hockey bij de heren. Tegen Korea, een taaie tegenstander. Het land kent alleen fabrieksploegen en geen brede competitie zoals wij. Toch is het een lastige tegenstander, omdat ze snel zijn, stevig spelen en nooit opgeven. Het is de vierde en laatste kans op prolongatie van een gouden medaille van de Spelen in 1996 in Atlanta: de Holland acht, de volleyballers en Bart Brentjes slaagden er tot nu toe niet in, waarbij de volleyballers overigens nog het verst zijn gekomen.

Het begin belooft niet veel goeds, want na negen minuten scoren de Koreanen. Gelukkig komt Nederland terug want nog voor rust is het gelijk door Steelpan Veen, de aanvoerder. Nederland speelt niet geweldig maar heeft wel het betere van het spel. Veen brengt kort rust de 2-1 op het scorebord en tien minuten voor tijd lijkt de wedstrijd gespeeld als, opnieuw Veen, er 3-1 van maakt. We maken ons op voor stevige toejuichingen bij de huldiging. Nederland neemt het echter te gemakkelijk op en geeft de voorsprong weg: 2 minuten voor tijd is het gelijk. De kopjes hangen bij de Nederlandse spelers, de Koreaanse zijn uitzinnig. Ik begrijp het niet; een zekere overwinning is weggegeven. We maken ons op de tribune een beetje kwaad. De angst grijpt ons dat de Koreaanse hier moe uit putten. De verlenging is een tombola, maar er wordt niet gescoord. Strafballen. Prachtig om te zien hoe doelman Volant Janssen aan psychologische oorlogsvoering doet. Hij loopt dicht langs de nemer van de strafbal, kijkt hem zonodig recht in de ogen en doet vervolgens met de rug naar de tegenstander op zijn dooie gemak zijn masker goed. De meeste Koreanen laten zich niet imponeren, totdat de derde strafbalnemer de bal keihard naast pusht. Nederland mist niet en nadat aanvoerder Veen de laatste strafbal heeft benut vliegen de spelers elkaar om de hals. GOUD voor Nederland, de derde keer deze dag klinkt het Wilhelmus. Twee keer een narrow escape weliswaar - ook in de halve finale - maar dat telt niet meer voor alles wat Oranje is.

'We' staan op 23 medailles en zijn het record van Amsterdam ('28) en Atlanta ('96) inmiddels ruim voorbij. Met elf gouden medailles zijn we ook bepaald geen losers en nestelen ons nog steeds in de top-10 van het klassement. Er zijn ook landen die veel medailles halen, maar dan vooral zilveren en bronzen. Sportief is dat niet alleen minder, maar je blijft laag in het medailleklassement omdat dat uitgaat van het aantal keren dat je goud haalt. Zo heeft de Oekraïne ook 23 medailles, maar staat slechts 21e omdat het maar drie gouden en tien zilveren en tien bronzen medailles heeft. Brazilië heeft 12 medailles, weinig voor een groot land, maar geen enkele gouden en staat daarmee 53e!

De dag is niet compleet zonder huldiging in het Holland House, meestal midden op de avond. Maar dit keer is het halféén 's nachts wanneer de hockeyheren het podium betreden. Daarvoor al zijn Anky van Grunsven en Leontien Zijlaard door een dolenthousiaste menigte onthaald. De discodreunen zijn tot ver buiten de tent te horen in Darling Harbour. Anky is in het begin wat beduusd, de Brabantse Leontien past het feestgedruis als gegoten. Tenslotte mag ik de herenhockeyers aankondigen. De hele week ben ik wel bij de huldigingen geweest, maar heb mij terughoudend opgesteld bij huldigingen. Dat is toch een zaak van en voor sporters. Ik geniet ook wel buiten het podium. Deze keer word ik gevraagd door Hans Blankert en het is verrassend leuk. Het is golden Saturday voor Nederland en in het Holland House vieren we dat met z'n allen tot in de zeer kleine uurtjes. Swingend op de vloer gaan de Nederlandse vice-premier en de 'minister' van sport de nacht in.