Olympische Spelen 2000

Nieuws

Verslagen

Sporters

Digitaal dagboek

Boemerang

Programma

Dag 15 - vrijdag 29 september 2000

Het loopt vandaag anders dan de avond ervoor gedacht. De gewenste programmaonderdelen kunnen niet gecombineerd worden en het zal vandaag de vijfhonderdste en laatste wedstrijd zijn van Peter Blangé. Daar mogen we niet ontbreken. Dus de dag maar eens rustig begonnen. Ik besluit wat Haags werk af te doen. Normaal zit dat in mijn tas, vaak twee, die ik 's avonds mee naar huis neem. In Sydney werk ik via de elektronische snelweg: de post bereikt mij per e-mail, ik verwerk ze op de computer en het Internet zorgt ook voor de thuisreis. Het regeren gaat tijdens zo'n sporttoernooi natuurlijk gewoon door. Uiteraard houdt mijn secretaresse Henny van Weert de stukken achter die niet echt spoedeisend zijn. Ik schat dat tijdens de Olympische Spelen nog geen 10% van de gebruikelijke post mij bereikt, maar desalniettemin kost het me de nodige (meestal) nachtelijke tijd.

Het is nog lente in Australië, maar de temperatuur bereikt vandaag zomerse waarden van boven de dertig graden. Toch maar even naar buiten. Een boodschap doen. Om één uur neem ik met Rob en Gert de boot naar Darling Harbour, waar de Nederlandse volleybalploeg om de vijfde plaats speelt. Het half uurtje varen is schitterend: vanaf elke plek op het water ziet Sydney er betoverend uit: overal schepen aan de kade, halfhoge bebouwing er direct achter en op de achtergrond een verzameling, maar niet teveel, wolkenkrabbers. Sydney heeft een enorme uitstraling, maar zo is het niet altijd geweest want ooit bestond de waterfront uit haveloze gebouwen. Het is een plaats om naar terug te gaan. Ik verheug mij nu al op de Paralympics in oktober.

Ons schip legt aan in Darling Harbour, direct bij het Holland House. We wandelen een twintigtal minuten naar de volleybalzaal dwars door een ook gerenoveerd gebied. Die wandeling levert de nodige zweetdruppels op, het is bloedheet. Speelse waterpartijen alom: watervallen, vijvers, fonteinen. Kinderen spelen en baden in het water. En dan te bedenken dat de zomer nog moet beginnen. Er is in een soort stadspark een vondelparkachtige stemming met muziek, hapjes, standjes en verkopers van allerlei spullen.

Het volleybal is in twee opzichten bijzonder. Nederland heeft eerder dit toernooi van Brazilië verloren en zoekt de revanche. Een vijfde plaats betekent dat je net achter de top zit, maar de verschillen in het volleybal zijn klein. En natuurlijk het al genoemde 500ste optreden van Blangé. Geen enkele Nederlandse sporter heeft zoveel interlands achter zijn naam staan. Als we binnenkomen staan ze een paar punten achter, maar dat wordt snel rechtgezet. Dat blijkt niet echt nodig, want Nederland is op alle fronten beter en wint gemakkelijk met 3-0. Bij de Brazilianen is het beste er echt af, Nederland blijft gewoon gaan. Menig sport kan hier een voorbeeld aan nemen. Na de verloren halve finale bij het WK voetbal in 1998 (tegen Frankrijk) gooide Nederland er in de troostfinale om de derde plaats, tegen Kroatië, met de pet naar en verloor dan ook. Dan blijft bij iedereen toch een soort kater hangen. De volleyballers doen dat dus niet en mogen op een geslaagd toernooi terugkijken. Een plaats tussen vijf en acht was een reële verwachting maar als het eenmaal lekker gaat, lopen de verwachtingen wel weer op. Ook bij mij. Stilletjes had ik op een medaille gehoopt.

Na afloop wordt Peter in het zonnetje gezet door de sportkoepel NOC*NSF en door de volleybalbond. Ook wij gaan het veld op om hem te feliciteren. Hij is een gevierde speler. Dat is wel eens anders geweest waardoor Blangé zelfs een tijdje als international is gestopt. Strubbelingen in het team. Geen enkele topsporter ontkomt aan tegenslagen. Maar ik vind het zeer indrukwekkend wanneer je dan toch weer de absolute top bereikt en er als het ware kracht uithaalt. Zo van: ik zal ze wat laten zien. Wie zegt dat topsport zoveel anders is dan politiek?

De dameshockeyploeg gaat nog wel voor een medaille. Na een slechte start, waarbij het zicht op medailles ver weg raakte, krabbelden de dames op en plaatsten zich nipt voor de wedstrijd om de derde en vierde plaats. In de auto op weg naar Olympic Park om de wedstrijd tegen Spanje te zien. Ik heb er wel vertrouwen in. Op de één of andere manier ben ik bij hockey zelden pessimistisch. Deze wedstrijd moet te winnen zijn.

In het stadion hoor ik dat Margriet Matthijse bij het zeilen zojuist de negentiende medaille voor Nederland heeft gewonnen, een zilveren. Dat is een herhaling van Atlanta, een prima prestatie, ook al dacht iedereen vooraf alleen maar aan goud. NOC*NSF heeft veel geïnvesteerd in de Nederlandse zeilploeg, ze wonen en zeilen hier al bijna een jaar, dan verwacht je ook wat terug. En Margriet wint ook veel. Helaas heb ik deze week niets van het zeilen kunnen zien. Je dagprogramma heeft beperkte mogelijkheden, ik probeer zoveel sporten te zien, vooral ook als het om de medailles gaat. Tot nu toe niet op zee geweest dus, want dan ben je een hele dag weg.

De hockeywedstrijd gaat lang gelijk op. Nederland heeft het beste van het spel, vind ik, en ook een veldoverwicht. Maar dat is bedrieglijk. De Nederlandse heren hadden ook een veldoverwicht tegen Pakistan, maar verloren met 0-2. Nederland zit niettemin in de finale, Pakistan niet. Gerechtigheid. Nog voor rust komen de Nederlandse dames op 1-0; kort daarna mist Spanje een kans op de gelijkmaker, maar na de rust bouwt Nederland de voorsprong uit tot 2-0, Carole Thate scoort. Ook zij stopt na de spelen. Hoewel ze onder hun kunnen spelen, de tirades van Tom van 't Hek hebben wat dat betreft geen invloed gehad, knokken ze er wel voor. Het blijft 2-0, brons, en dolle vreugde bij de meiden, ze hebben minder gekregen dan een ieder een jaar geleden voorspelde, maar meer dan na de eerste dramatische week nog mocht worden verwacht.

Aan inzet geen gebrek wanneer de dames heel laat op de avond in het Holland House worden gehuldigd. Dansen en springen op het podium, dolle pret, champagne over het publiek en al snel partyswimming, in navolging van de zwemmers. Het publiek gaat uit zijn dak. Van 't Hek staat erbij en kijkt ernaar. Eerder op de avond werd ook Margriet Matthijse gehuldigd. Ik vind het een prima gewoonte van NOC*NSF, dit eerbetoon aan de sporters. Aan deze topprestaties gaan jaren van zware training vooraf, eenzaamheid en twijfel, soms vertwijfeling, Wanneer het eruit komt via een plak als hier op de Spelen, heeft een sporter recht heeft op het eerbetoon van supporters. Het Holland House maakt dat mogelijk, ook al zal niet elke bezoeker kunnen reproduceren welke sporter waarvoor is gehuldigd. Maar nog dagelijks komen er Australiërs naar het Holland House die een glimp willen opvangen van 'Peter van den Hoegenbend' en 'Ienge de Broin'. Vanwege de enorme drukte worden alleen mensen met een Nederlandse paspoort toegelaten.

Tussen de bedrijven door neem ik met de Nederlandse delegatie deel aan een diner van Heineken, de bedenker en financier van het Holland House. Ik bied Heineken-topman Klaas Vuursteen een ingelijste foto aan van het Holland Heineken House met de Batavia tegen de skyline van Sydney…Alle vrijwilligers van het Holland House zullen een klein exemplaar krijgen. Heineken is geen sponsor van de spelen, maar heeft maximale publiciteit over de hele wereld. Het Holland House is een begrip. In Nederland zal er wel eens wat meewarig s'ochtends vroeg naar de feestende massa gekeken worden, maar het is een goede plek waar supporters en sporters die klaar zijn elkaar kunnen ontmoeten, en waar mensen hun vertier vinden. Ook wij sluiten er de avond af.

In de Australische kranten lees ik dat de Amerikaanse atletiekfederatie inmiddels is bezweken en de gegevens vrijgeeft van de meer dan 200 dopingzaken die de afgelopen tijd onder de pet zijn gehouden. De krant 'The Australian' beschikt over de uitkomsten en publiceert er ook uitgebreid over. Slechts in tien gevallen werd een straf opgelegd. Wat te denken van die andere zaken? De Amerikanen proberen zich nog te redden door te zeggen dat geen van de betrokken atleten op dit moment deelneemt aan de Olympische Spelen. Dat is ze geraden ook, denk ik, maar dat heeft dan meer te maken met een beredeneerde actie dan met pogingen op de sport, in het bijzonder in dit geval de atletiek, schoon te houden.

Op de televisie zie ik tenslotte nog hoe het sportieve zelfvertrouwen van de Aussies, dat af en toe een deuk oploopt maar over de hele linie vanwege het aantal behaalde medailles terecht is, tot ongekende hoogte komt door de winst van de hockeydames in de finale tegen Argentinië. Uitgebreide interviews op televisie, de voorpagina's van de kranten schreeuwen het uit. Het hockeyteam behoort tot de meest succesvolle sportploegen van Australië. Het is een nationale trots.