Olympische Spelen 2000

Nieuws

Verslagen

Sporters

Digitaal dagboek

Boemerang

Programma

Door onze redacteur HANS KLIPPUS
SYDNEY, 2 OKT. Het laatste goud in Sydney was gisteren voor de winnaar van de marathon. Dat Gezahgne Abera een Ethiopiër was, maakte het extra mooi. Want wie in dat land deze discipline wint en daarmee in de voetsporen treedt van de legendarische Abebe Bikila en Mamo Wolde is een grote held.

Abera, pas 22 jaar, mocht vlak voor de sluitingsceremonie op het grote podium in het volle Olympisch Stadion zijn medaille in ontvangst nemen. Het was voor Ethiopië een moment van ultieme glorie. "Jezus Christus!", riep de arts van de Ethiopische ploeg Ayalew Tilahun, die na afloop als tolk voor de winnaar optrad. "Het is thuis bij ons groot feest, alle mensen zullen op straat zijn. Iedereen droomt er bij ons van de olympische marathon te winnen. En niemand had dit verwacht. De overwinning van Gebrselassie, oké, de eerste plaats van Tulu oké, maar deze titel, dat kan niet."

Ethiopië heeft er lang op moeten wachten. De twee marathontitels van Bikila, de eerste op blote voeten, in 1960 en '64, werden in '68 gevolgd door de zege van Wolde. Daarna kwam er 32 jaar niets meer. Wolde, die op verdenking van moord in de gevangenis zit, haalde in '72 nog wel een keer brons op de marathon. Maar goud was er niet meer bij. De Ethiopiërs hopen voor 2004 op Gebrselassie, maar de bijna net zo kleine Abera was hem gisteravond voor. Hij liep in de slotfase van de olympische marathon weg van de Keniaan Eric Wainaina en kwam als eerste het stadion binnen. Hij won in 2.10,11, geen geweldige tijd.

Het was, zei de winnaar later, een zware tocht geweest. Er lagen vervelende heuvels en bruggen op het parcours en er stond een harde wind. "Soms wandelden we bijna", vertelde Abera. "De wind kwam dan weer van voren, dan weer van opzij. Verschrikkelijk!" Hij was na zeventien kilometer ook nog gevallen. Hij wist niet hoe het kwam. Het was druk in de kopgroep, er werd wat geduwd en ineens lag hij op de grond. "Gelukkig was het tempo laag", zei Abera. Hij was zo weer bij en vervolgde met de andere leiders zijn weg. Ook de Brit Jon Brown was toen nog van de partij. Hij bleef als laatste over in de kopgroep van de niet-Afrikanen.

Maar ze bleven uiteindelijk met zijn drieën over, Abera, Wainaina en nog een Ethiopiër, Tesfaye Tola. Laatstgenoemde liep het meeste op kop. Maar toen Tola vermoeid raakte en voelde dat hij het niet meer zou volhouden, riep hij naar Abera dat hij Wainaina moest volgen. De Keniaan, vier jaar geleden in Atlanta al derde, demarreerde op de Western Motorway, in het zicht van het stadion. De strijd leek gestreden, maar Abera kwam weer terug en ging er korte tijd later zelf vandoor.

Dat betekende twee kilometer voor het einde de beslissing. Wainaina bleef voortdurend vlak achter Abera hangen, maar kon hem niet meer achterhalen. De atleet uit Kenia finishte op twintig seconden, Tola op 59 seconden en Brown op 1 minuut en zes. "Ik kan het niet geloven", liet Abera via dokter Tilahun weten. "Dertig jaar na Mamo Wolde!" De Ethiopiërs kwamen net de perskamer van het Olympisch Stadion binnen, toen de Nederlanders Greg van Hest en Kamiel Maase vertrokken. Het contrast was groot. De Nederlanders bewogen zich strompelend voort, de Afrikanen leken nóg een marathon aan te kunnen. Dat was natuurlijk maar schijn. "Maar de winnaar voelt geen pijn", had Van Hest al eerder geroepen. Met Maase voelde hij de naweeën van een helse tocht. De lange Nederlanders hadden veel meer wind gevangen dan de winnaar van 1.68 meter. In een normale marathon zouden ze waarschijnlijk voortijdig zijn gestopt, maar in Sydney wilden ze het stadion halen. "Een vorm van SM", zei Maase na afloop.

Maase werd dertiende in 2.16,24, vóór lopers als de Portugees Domingos Castro en Josia Thugwane, de winnaar van Atlanta. En zelfs heel ver voor wereldkampioen Abel Anton, die in een 'vrouwentijd' van 2.24,04 als 53ste arriveerde. Tijdens die ene ronde in het stadion had Maase nog Silvio Guerra uit Ecuador ingehaald. Bondscoach Gerard Nijboer was tevreden. "Ik heb geen idee of dit nou wel of geen goede prestatie is. Echt slecht is het niet, lijkt me", zei Maase na de tweede marathon in zijn loopbaan.

Van Hest eindigde als 25ste, bijna acht minuten achter Abera. Hij voelde na zestien kilometer dat het niet goed zat. Hij kreeg steken in zijn zij en darmklachten. Na 23 kilometer moest hij zelfs even aan de kant gaan zitten om zijn maag te leggen. "Het was een stop van twintig seconden. Het leek wel plas, zo dun was het." Hij graaide in de catacomben drie flessen drank tegelijk van tafel. "Ik denk dat ik deze marathon nog heel lang ga voelen", zei Van Hest.