Olympische Spelen 2000

Nieuws

Verslagen

Sporters

Digitaal dagboek

Boemerang

Programma

Het tennisdubbel Woodforde en Woodbridge moest genoegen nemen met een zilveren medaille. Een jammerlijk einde van een unieke loopbaan.

Door onze redacteur ROBERT MISSET

SYDNEY, 27 SEPT. Het is een cynische gedachte voor de Australische tennissers Todd Woodbridge en Mark Woodforde dat ze vanochtend in de olympische finale van het dubbelspel werden afgescheept met de troostprijs, die nog niet in hun bezit was. Uitgerekend in hun laatste, gezamenlijke optreden moesten de 'Woodies' hun titel van Atlanta afstaan aan het Canadese duo Sebastien Lareau en Daniël Nestor. In vier sets (5-7, 6-3, 6-4 en 7-6) kwam een jammerlijk einde aan de unieke loopbaan van het meest succesvolle dubbel uit de geschiedenis van het proftennis.

Met een zilveren medaille besluit de 35-jarige Woodforde zijn carrière, al maakt hij tegen zijn zin in nog een kortstondige rentree in de finale van de Davis Cup tegen Spanje. Maar voor een tweede plaats waren de vroegere aartsrivalen van de Nederlanders Haarhuis en Eltingh niet naar Sydney gekomen. Onbewust hebben Woodforde en zijn zes jaar jongere partner zich te veel druk opgelegd, want een gouden medaille bij de Spelen in hun vaderland was het gedroomde slotakkoord van een bijzondere samenwerking. Alles hadden de twee Australiërs al gewonnen, behalve dan een zilveren plak.

Dit jaar verbeterden Woodforde en Woodbridge alle records in het dubbelspel. Door hun overwinning op het gravel van Roland Garros verzamelden ze net als Haarhuis en Eltingh alle vier grandslamtitels. De laatste parel aan de kroon bracht hun totaal op 61 toernooizeges - waaronder elf grandslams - waarmee Woodforde en Woodbridge de illustere koppels Fleming/McEnroe en Hewitt/ McMillan passeerden. Als enige team wonnen de 'Woodies' ook de officieuze wereldtitel bij de ATP Masters en brachten ze vorig jaar de Davis Cup voor het eerst sinds 1986 terug naar Australië door Frankrijk te verslaan.

Zelden hield een tennisduo zo lang stand als de linkshandige Woodforde en zijn rechtshandige partner Woodbridge. Negen jaar speelden ze samen. Toch hebben de Australiërs vorig jaar al overwogen om hun relatie te ontbinden toen ze slechts twee finales bereikten. "We speelden allebei slecht", vertelde Woodbridge. "We vonden dat het alleen zin had om door te gaan als we ons oude niveau weer konden bereiken. Tegelijkertijd zou het ons een zure nasmaak hebben gegeven als we niet op het hoogtepunt waren gestopt. Daarom hebben we ons gericht op de Spelen, al hadden we reeds een gouden medaille gewonnen." De rossige Woodforde zal zijn laatste duel vermoedelijk snel willen vergeten, want de tiebreak van de vierde set stond model voor de al gesignaleerde slijtageverschijnselen bij het beste dubbel dat Australië heeft gekend. De 'Woodies' kregen nooit vat op het spel van de sterk serverende Nestor, die als een schild fungeerde voor zijn kwetsbare, Franstalige partner Lareau. Nestor had zich bij het Australische publiek toch al niet geliefd gemaakt door Patrick Rafter uit te schakelen in het enkelspel.

Met het mes op de keel miste Woodforde in het naspel van de vierde set twee volley's, waarna Woodbridge met twee dubbele fouten de gouden medailles overhandigde aan de 28-jarige Nestor en de een jaar jongere Lareau. Met tranen in zijn ogen blikte Woodbridge vervolgens nog één keer terug op het verbond met de man die na het laatste punt sprakeloos was. "Ik ga nu met Jonas Björkman een dubbel vormen in de wetenschap dat het nooit meer hetzelfde kan zijn", prevelde Woodbridge. "In mijn gedachten zal Mark altijd naast me staan. De kracht van ons dubbel was dat we allebei leider en volger konden zijn. De hiërarchie was telkens inwisselbaar."

Woodforde en Woodbridge hadden het hoogtepunt van de Spelen al beleefd. Ook hen werd de eer gegund de olympische vlam te dragen bij de 100 dagen durende rondgang van de toorts door Australië. De estafette door de straten van Sydney had de twee tennissers diep geroerd. "Dat was het mooiste moment uit mijn sportleven", zei Woodbridge. "De olympische vlam maakte meer indruk op me dan de gouden medaille, die ik vier jaar geleden om mijn nek kreeg gehangen." En Woodforde: "Ik heb dat hele stuk door met de tranen in mijn ogen gelopen. Voor mij konden de Spelen al niet meer kapot."

Ondanks hun pijnlijke nederlaag tegen Nestor en Lareau werden de grootmeesters van het dubbelspel door Jeff Pollock, de voorzitter van de Australische tennisfederatie, uitgeluid als "de iconen van de Australische tennissport". Daar deed de knieval in de olympische finale niets aan af. "Als we dan toch met een nederlaag afscheid moeten nemen, dan maar hier in Sydney", zei Woodbridge. "Ik wilde niet tegen Woodforde in een achterafzaaltje op een klein toernooi hoeven zeggen: 'dit was het dan'. We hebben voor ons eigen publiek zilver gewonnen in een perfecte ambiance. Maar onze samenwerking is altijd goud waard geweest en dat zal het ook altijd blijven." Woodforde, grijnzend: "Zij het voortaan op de golfbaan."