Olympische Spelen 2000

Nieuws

Verslagen

Sporters

Digitaal dagboek

Boemerang

Programma

Door onze redacteur ROBERT MISSET
SYDNEY, 26 SEPT. Na een moeizame trainingsrit met de Nederlandse mannen op het parcours in het Centennial Park overwoog Leontien van Moorsel voor de olympische wegwedstrijd nog serieus haar plaats af te staan aan reserve Elsbeth Vink.

Vanochtend bekroonde de koningin van het vrouwenfietsen het uitgekiende samenspel met Chantal Beltman en Mirjam Melchers met haar tweede gouden medaille. Na haar gouden race op de baan bij de achtervolging en een tweede plaats in de puntenkoers behoort Van Moorsel zaterdag ook tot de favorieten bij de tijdrit. "Dan ben ik nog dronken", jubelde ze vanochtend. Het lijkt echter niet uit te maken in welke gemoedstoestand de 30-jarige Brabantse bij de Spelen aan de start verschijnt. De overgang van de houten vloer in het Dunc Grey Velodrome naar het asfalt in het Centennial Park was Van Moorsel zwaar gevallen. Als vanouds twijfelde ze aan zichzelf, hoewel geen enkele vrouw zich zou durven pijnigen tijdens een rit over 180 kilometer met de mannen. "Ik wilde in die training na twintig kilometer al afstappen, omdat ik nauwelijks vooruit kwam", vertelde Van Moorsel. "Het is maar goed dat ik geen cassettebandje in mijn hoofd had, want ik heb mezelf vervloekt." Haar echtgenoot en coach Michael Zijlaard hield haar echter voor dat ze ook met zere benen een hoofdrol zou kunnen spelen in de wegwedstrijd. Maar in de stromende regen sloeg de angst opnieuw toe en behoedzaam koerste Van Moorsel aanvankelijk achter in het al snel gereduceerde peloton. "Iedereen weet dat ik bang ben in slecht weer", zei Van Moorsel. "Of ik zit achterin of ik rijd vooraan. Met Michael had ik al afgesproken dat ik de eerste paar ronden op mijn reserves zou rijden. Ik had het geluk dat ik een uitstekende ploeg achter me had staan. Als Melchers en Beltman niet zo goed in de koers hadden gezeten, had ik me dat nooit kunnen veroorloven."

Uitbundig had Van Moorsel gefeest in het Holland House in Darling Harbour nadat ze in het Dunc Grey Velodrome met een olympische obsessie had afgerekend. Maar de spookbeelden van de traumatische wegrace tijdens de Spelen van Barcelona hadden Van Moorsel in de aanloop naar haar tweede olympische toernooi wel degelijk achtervolgd. Acht jaar geleden beet Monique Knol haar aartsrivale in obsceen taalgebruik toe dat ze weigerde het vuile werk op te knappen voor de toen 22-jarige Van Moorsel. Knol sprintte vervolgens naar het brons en Van Moorsel eiste voor de Spelen van Sydney keiharde garanties om een herhaling van dat drama te voorkomen.

Haar ploeggenoten Melchers en Beltman behoren immers tot de nationale ploeg van bondscoach Jean-Paul van Poppel en Van Moorsel rijdt voor Farm Frites. " En dat leverde afgelopen seizoen wel eens spanningen op, omdat we tegengestelde belangen hadden", zei coach Zijlaard. Bij de wereldbeker in Rotterdam kreeg Van Moorsel nog het idee dat Melchers haar bewust in de wielen reed. "Achteraf bleek dat Mirjam slechts de tactiek van bondscoach Van Poppel had uitgevoerd. Voor ons vertrek naar Sydney hebben we in een gesprek de plooien gladgestreken."

Bij de Nederlandse kampioenschappen versloeg Melchers de beoogde kopvrouw nog in de sprint. Gisteren zocht Van Moorsel haar landgenote opnieuw op om de afspraken door te nemen. Beide rensters kregen van bondscoach Van Poppel een vrije rol, waarna ze in de laatste ronden zouden beslissen wie zichzelf ondergeschikt zou maken aan de ander. Het werd Melchers, die zichzelf uitgerekend op haar 25ste verjaardag sterk genoeg achtte voor een plaats op het podium. Maar de enige beklimming in het parcours bleek niet zwaar genoeg om een massasprint te voorkomen, waarna Melchers met gemengde gevoelens haar olympische ambities opofferde voor het gouden eindschot van Van Moorsel. Om de harmonie in het Nederlandse team te onderstrepen had Chantal Beltman na overleg met Van Moorsel de koers geopend door zich al in de tweede ronde aan de kop van het peloton te nestelen. Met een krachtige pedaaltred haalde Melchers vervolgens tot twee keer toe de ontsnapte Finse Sundstedt terug, waarna ze in de laatste beklimming afrekende met de Duitse Rossner, de gevaarlijkste concurrente van Van Moorsel in de eindsprint. "Met haar moest ik zeker niet aankomen", besefte Van Moorsel. De Duitse Kupfernagel en de Litouwse Ziliute konden haar echter niet bedreigen.

Melchers trok al een paar honderd meter voor de finish resoluut de sprint aan in de wetenschap dat zij daardoor buiten de prijzen zou vallen. "En dat doet best pijn, maar alleen op deze manier konden we een gouden medaille veilig stellen", zei Melchers. Zonder aarzelen concludeerde Van Moorsel dan ook dat , ,deze gouden medaille eigenlijk in drieën moet worden gedeeld". Haar teamgenoten zullen in elk geval financieel worden beloond voor hun inspanningen in het Centennial Park. Een gouden medaille voor de Nederlandse deelnemers in Sydney wordt door NOC*NSF gehonoreerd met een premie van 60.000 gulden, zilver is goed voor 40.000 gulden en brons levert 20.000 gulden op. Van Moorsel verdiende bij de Spelen zelfs veel meer dan 160.000 gulden, want de Koninklijke Nederlandse Wielren Unie (KNWU) voegt volgens coach Zijlaard aan elke medaille bij het fietsen een bonus toe van 25.000 gulden. Daar komen nog eens sponsorbijdragen bij. Ook Melchers en Beltman zijn beide dus al verzekerd van ongeveer 30.000 gulden, omdat de premie voor de gouden medaille in de wegwedstrijd wordt verdeeld.

Met zwemster Inge de Bruijn, die drie keer goud en één keer zilver won, strijdt Van Moorsel om de eretitel 'Koningin van de Spelen'. Maar aan een derde gouden medaille, zaterdag in de tijdrit, denkt 'Tinus' nog niet. "Ik was heel teleurgesteld toen ik het parcours voor de tijdrit zag", stelde Van Moorsel. "Er zitten veel bochten in en dat ligt me niet zo." De Duitse Kupfernagel vertrouwde haar niet. "Volgens mij doe je volgende keer ook mee aan het mountainbiken", zei ze glimlachend aan de finish.