Olympische Spelen 2000

Nieuws

Verslagen

Sporters

Digitaal dagboek

Boemerang

Programma

Drie giganten in het Chinese basketbalteam konden gisteravond niet voorkomen dat Amerika de eerste stap zette op weg naar een gouden medaille in Sydney.

Door onze redacteur ROBERT MISSET

SYDNEY, 18 SEPT. Het beeld in de uitverkochte Dome op het olympisch park Homebush Bay was verbluffend. De Amerikaanse basketballer Gary Payton dacht de Chinese defensie met een simpele lay-up te verschalken tot hij oog in oog kwam te staan met de langste deelnemer aan de Spelen in Sydney. Met zijn 2 meter en 27 centimeter is Yao Ming bijna een griezelige verschijning. Alsof hij een vlieg verjoeg, maaide Yao de bal weg boven het hoofd van de gelouterde Payton, de enige speler uit Dream Team II, dat vier jaar geleden de gouden medaille veroverde.

Nu staat de 32-jarige Payton van de Supersonics ook bekend om zijn trash talk en het laat zich raden wat de regisseur van Team USA zijn Chinese tegenstander heeft toegewenst. Samen met Wang Zhizhi (2,15 meter) en Menk Batere (2,10) vormt Yao Ming de Chinese Muur in een ploeg, die de Amerikaanse vedetten zowaar tien minuten in verlegenheid bracht. China leidde zelfs met 13-7 en pas bij een 16-14 achterstand bracht Ray Allen van de Millwaukee Bucks zijn geschrokken team met een driepunter in het juiste ritme. Toen Amerika vervolgens het volledige repertoire toonde van fast breaks, slamdunks en vloeiende combinaties, werd de Chinese muur gesloopt: 119-72.

Toch toonde de Amerikaanse coach Rudy Tomjanovich zich onder de indruk van vooral Wang Zhizhi, die zich als enige Chinese speler staande hield. "Het probleem voor de meeste basketballers met deze lengte is dat ze handelingssnelheid missen", zei de trainer van de Houston Rockets. "Maar al op videobeelden had ik gezien dat Wang over een uitstekende techniek beschikt. Hij kan zowel inside als outside spelen en ook zijn voetenwerk imponeerde me. We gaan nog veel horen van Wang en zijn lange teamgenoten."

Twee maanden geleden waren de Chinezen te gast in een trainingskamp in het Amerikaanse Eugene. Collegecoach Dale Brown geloofde zijn ogen niet, toen hij bijna een trap nodig had om de drie mastodonten uit China te begroetten. Bij zijn analyse liet Brown zich leiden door een typisch Amerikaans vooroordeel. "Is deze ploeg soms door Dokter Frankenstein geformeerd", vroeg Brown aan het Amerikaanse weekblad Sports Illustrated. "Je gaat bijna denken aan genetische manipulatie, want hoe kan een land met zoveel kleine mensen plotseling deze reuzen produceren?"

Het antwoord kwam van de Chinese manager Xia Song, die uitlegde dat de mensen ten zuiden van de Yangtze rivier inderdaad klein zijn. "Maar daarboven zijn de Chinezen veel groter." Nike-directeur Terry Rhoads betreurde daarom de nog steeds gehanteerde "één kind politiek" in China. "Want als de ouders van Yao Ming vijf zonen hadden gekregen en niet één, zou de NBA onmiddellijk een kantoor in Sjanghai hebben geopend." De Chinese 'torenflats' mogen slechts dromen van een contract in de NBA. De 20-jarige Yao Ming werd tijdens een training in Amerika zelfs aangeprezen door Michael Jordan, maar hij mag het land niet verlaten. Wang Zhizhi is het meest in trek, maar hij is de gevangene van het Chinese leger.

De olympische ploeg wordt dan ook begeleid door een coach van de oude stempel. De 60-jarige Jiang Xingquan prijst nog immer de collectiviteit van zijn team, want tot 1994 waren individuele statistieken taboe in het Chinese basketbal. En het Amerikaanse imperialisme mocht al helemaal geen spiegel zijn voor de Chinese basketballers. Desondanks wenst Menk Batere het voetenwerk van zijn idool Hakeem Olajuwon te kopiëren en in Amerika wordt reboundspecialist Yao Ming met zijn 2.27 meter zelfs vergeleken met de Nederlander Rik Smits. Gisteravond droeg de nummer 13 van het Chinese team te snel de last van vier persoonlijke fouten, waardoor de Amerikanen al voor rust van hem waren verlost.

Zo eindigde het eerste optreden van Amerika toch nog als een demonstratie. Desondanks onderstreepte de tweede keuze uit de NBA dat deze ploeg moet worden betiteld als 'voorheen het Dream Team', zoals in Amerika wordt geschamperd. Het is oneerlijk te spreken van Dream Team III in de wetenschap dat de echte droomploeg in Barcelona met basketbaliconen als Michael Jordan, Michael Johnson en Larry Bird nooit zal worden overtroffen. Maar ook de ploeg voor Sydney met topspelers als Tim Hardaway, Vince Baker, Kevin Garnett en topscorer Ray Allen kan het zich permitteren center Alonzo Mouring even naar huis te laten gaan om zijn zwangere vrouw bij te staan.

Uiteraard verblijven de Amerikaanse miljonairs niet in het olympisch dorp. Ze hebben met hun families een hotel gehuurd in de wetenschap dat ze hun olympische vakantie met goud bekronen. Maar Ray Allen beschouwt het wel degelijk als een eer in de voetsporen te treden van zijn illustere voorgangers. "Als jochie op highschool zag ik op tv Jordan en Johnson spelen in Barcelona", vertelde de 25-jarige Allen. "Zij hebben me geïnspireerd om te gaan basketballen. De spelers uit deze ploeg hebben nooit een NBA-titel gewonnen. Daarom beschouwen wij een gouden plak als een hoofdprijs en nemen we het olympische toernooi net zo serieus als de NBA."