In een tropische hitte, afgewisseld met een enkele regenbui, genieten de bezoekers van het Oerol Festival van dansers in nat zand en herinneringen aan The King.

Door JOYCE ROODNAT

TERSCHELLING/ OOSTEREND, 22 JUNI. Gistermiddag nog stelde Joop Mulder, directeur van het Oerol Festival, monter vast dat er 'door al die hardwerkende mensen hier' boven Terschelling een apart hogedrukgebied hing: vandaar die aanhoudende warmte. De tropische hitte van de laatste dagen gaf zo zijn problemen. De twee mannen van het Vlaamse Wurre Wurre liep het zweet in de ogen, terwijl ze onder een lage zoldering een eigen wereldje opriepen van kleine humor, terwijl hun amechtige publiek pufte op een tribune van fruitkistjes. Hun voorstelling culmineert in een nonverbale mannenvisite. Tegen de klippen op houden de twee vol dat ze het gezellig hebben, ongemakkelijk joviaal zoals alleen mannen dat kunnen. Op beider hoofd balanceert een schoenendoos, daar zitten hun gefnuikte emoties in.

Onder hun voeten, in de schuur, sorteerde de eigenaar van de schuur cranberries. Door dat gelach boven zijn hoofd zou de jam lekkerder worden, dat wist hij zeker. De synestheseur, de installatie van Ton van Erp waartoe een mens of twintig worden samengeperst in een tentje op wielen om behalve visueel ook fysiek een videofilm te ondergaan (schommelen, hotsen), spuugde verschillende kijkers voortijdig uit: niet goed geworden door de warmte. Dan maar geen hallucinerende tocht door tijd en ruimte, beginnend in de laadbak van een vrachtwagen en eindigend in een wasmachinetrommel.

En toen maakte de zon toch plaats voor regen, aangejaagd door een stormachtige wind.

Geeft niets. Oerolminnaars weten dat zwaar weer niets af hoeft te doen aan een voorstelling, vaak laten de acteurs zich er zelfs graag door uitdagen. Bovendien lijkt het altijd of het in de verte, boven de bomen, alweer iets lichter wordt.

Het mooie van Oerol is dat dat vaak waar blijkt te zijn. En dus kan 's avonds Compagnie Barrevoet, op nat zand maar zonder regen en met een nachtvlinder rond hun enkels, onderaan een stuivend duin Nucleo uitvoeren. Vijf dansers bewegen gewricht voor gewricht in cirkelende goten rond een verlichte bol die hen is opgelegd als kern van hun bestaan. Kaal en witgeschminkt als Butoh-dansers zijn ze, maar hun energie is verre van in zichzelf gekeerd. De figuren willen vrij zijn, van de tredmolen en van het hardvochtige strakke ritme van de muziek. Dus laten ze de boel ontploffen en lanceren ze zichzelf over de kam van het duin. Even blijft het publiek, stram op de vlonders die als zitplaats dienst doen, alleen achter. Dan donderen de vijf, in ijle kostuums nu, weer van de steilte af, voor een ballet dat met gehoekte bewegingen en knappe beheersing van het lichaam de last van de vrijheid bezingt en tegelijk betreurt. De hemel spant intussen een steeds donkerder koepel boven hen, voorzien van dramatisch zwarte wolken.

Hierna zal het niemand verbazen dat Heartbreak Hotel bestaat en dat het zich op Terschelling bevindt. Murw van zee en zout, ligt het aan het strand ver in het oosten van het eiland Terschelling. In dit hotel kun je niet slapen, wel drinken en eten en dansen. Het is ingericht met herinneringen aan Elvis Presley en elke avond tijdens Oerol spelen de Blue Moon Boys er een keuze uit het oeuvre van The King. Het publiek heeft daar des te meer oren naar omdat het in een tent aan de andere kant van het duin de inktzwarte voorstelling Cooking with Elvis zag, geregisseerd door Jeroen Kriek en Paul Feld. Of het komt bij Popla van Suver Nuver vandaan, met hun gespierde slapstick, waarin ook herhaaldelijk op Presley wordt teruggekomen. Gaat de koelkast open dan horen we zijn stem: Are you lonesome tonight. En er wordt in glittercolberts en met Elvis-maskers op driestemmig gezongen. Nee, niet All shook up, het leven is moeilijker. Suver Nuver zingt Nobody knows the trouble I have seen. Want Popla bespot de zelfingenomen tragiek van koningen, niet die van rock- zangers.