Dossier Multiculturele Samenleving

Artikel Paul Scheffer

Reacties

Politieke discussie

Hoe staat het in het buitenland?

Discussie

Geachte heer Van Boxtel,

Om rond halfacht 's morgens in Utrecht op mijn kantoor te zijn, sta ik doorgaans om halfzes op. En hoewel ik op dat tijdstip behoorlijk wakker ben, lees ik zelden de krant van wakker Nederland. Maar in de trein zitten voldoende lezers van de Telegraaf en af en toe kijk ik mee naar het openingsverhaal.

Ik was inderdaad verrast te zien dat een van oorsprong Marokkaanse vrouw de titel Miss Nederland in de wacht had gesleept. Ik vond het zeker een felicitatie waard en heb haar een uur later een telegram laten bezorgen. Raja Moussaoui is de mooiste en dat mag Nederland weten. Zo gewoon is het blijkbaar niet. In de kranten werd vrij snel gesuggereerd dat de jury Raja wellicht zou hebben voorgetrokken. Jammer. Allochtone jongeren kunnen bijna per definitie niet op eigen kracht een verticale stijging maken, lijkt het. Terecht stelt u mij de vraag hoelang wij door moeten gaan met het voeren van een minderhedenbeleid voor doelgroepen die twintig jaar geleden zijn gedefinieerd. Het behoren tot een etnische minderheid rechtvaardigt niet altijd extra politieke of maatschappelijke aandacht. Bovendien werken dergelijke definities - zeker voor de in Nederland geborenen - stigmatiserend. Bij FORUIM hebben we deze lijn vijf jaar geleden de groepsbenadering laten vallen. Echter, het loslaten van een beleid dat gericht is op groepen, mag niet betekenen dat er een einde komt aan het bestrijden van achterstanden en achterstelling. Om te beginnen ben ik van mening dat kinderen die in Nederland geboren zijn en waarvan een of beide ouders in het buitenland zijn geboren, niet langer als allochtoon moeten worden aangemerkt. Ze moeten als Nederlanders door het leven gaan en als zodanig in de statistieken worden opgenomen. Dat ze tot een etnische minderheid behoren, kan extra politieke aandacht rechtvaardigen. Maar van extra ondersteuning kan alleen dan sprake zijn als vastgesteld is dat ze er behoefte aan hebben, bijvoorbeeld in het onderwijs. Een soortgelijke benadering ligt ook voor de hand als we praten over landgenoten uit Suriname en de Nederlandse Antillen en Aruba. In tal van maatschappelijke sectoren scoren zij inmiddels bijna even goed als de autochtone bevolking. Hoe noodzakelijk is het hen als groep op een zelfde wijze te benaderen als Turken en Marokkanen? Het rijk zou in mijn ogen niet langer een op doelgroepen gerichte aanpak moeten hanteren, maar zou moeten kiezen voor een diversiteitsbeleid dat ruimte laat voor een groepsbenadering. Binnen de Turkse gemeenschap bijvoorbeeld zou de eerste generatie ouderen wel degelijk als groep moeten worden benaderd. Hun kinderen die in Nederland zijn geborenen zouden veel meer door het algemeen beleid bereikt moeten worden. Bij Surinamer zouden ook oudere Creolen en Hindoestanen als groep extra aandacht moeten hebben, bijvoorbeeld op het gebied van groepswonen. Een diversiteits benadering maakt het in mijn ogen mogelijk de aandacht enigszins te verleggen naar nieuwe etnische groepen. Demografische ontwikkelingen geven daartoe alle reden. Krampachtig vasthouden aan doelgroepen die lang geleden zijn gedefinieerd, doet onrecht aan de dynamiek in de samenleving. Tot slot een enkel woord over de wettelijke inspraak van etnische minderheden. De wijze waarop nu deze inspraak tot stand komt, doet in mijn ogen geen recht aan de vele geluiden onder etnische minderheden.

In navolging van andere adviesorganen ben ik van mening dat belangenbehartiging door organisaties van etnische minderheden en advisering uit elkaar gehaald moeten worden. Ik weet dat ik mij door deze houding niet populair maak, maar toch. Etnische minderheden verdienen een professionele adviesraad die met veel meer gezag het rijk van advies kan dienen. Tijd om het roer om te gooien. Jammer dat u in uw brief bij voorbaat aan de bestaande structuur wenst vast te houden.

Hoogachtend, Ahmed Aboutaleb