Keynesiaans model

John Maynard Keynes (1883-1946) ging uit van een gegeven aanbod van arbeidskrachten. De mate waarin deze worden ingezet bij de productie wordt bepaald door de bestedingen. Dit zijn de consumptieve vraag van particulieren en overheid, de investeringsvraag van particulieren en overheid en de vraag uit het buitenland. Schieten de bestedingen tekort dan is er onderbestedingswerkloosheid. Door de bestedingen op te voeren verdwijnt deze.

Voorbeeld van een sterk vereenvoudigd Keynesiaans model van een economie zonder overheid en zonder buitenland:
CON = 0,75 NNI (1)
INV = 20 mrd gld (2)
NNI = CON + INV (3)
ARV = NNI/25.000 gld (4)
ARA = 4 mln personen (5)
WLH = ARA - ARV (6)

De eerste vergelijking luidt: verondersteld wordt dat de consumptieve vraag (CON) bij elke hoogte van het netto nationaal inkomen (NNI), driekwart van dat nationaal inkomen is.
De tweede vergelijking luidt: verondersteld wordt dat de investeringsvraag (INV) 20 miljard gulden bedraagt.
De derde vergelijking luidt: Er is inkomensevenwicht als de wensen van consumenten en investeerders juist gelijk zijn aan het nationaal inkomen.
De vierde vergelijking luidt: De vraag naar arbeid (ARV) is gelijk aan het nationaal inkomen gedeeld door f 25.000.
De vijfde vergelijking laat zien dat er een gegeven aanbod van arbeid (ARA) is van 4 miljoen personen. In (6) staat dat de werkloosheid (WLH) gelijk is aan het verschil tussen arbeidsaanbod en arbeidsvraag.

Door (1) en (2) in (3) in te vullen blijkt dat NNI = 80 mrd gulden de evenwichtswaarde van het nationaal inkomen is. (4) laat zien dat er dan 3,2 miljoen arbeidskrachten gevraagd worden. De werkloosheid is 0,8 miljoen personen. Deze onderbestedingswerkloosheid kan in het kader van dit model worden aangepakt door de consumptieve vraag en/of de investeringen te vergroten.