In: 91 theaters

Familie verdwaald in ver planetenstelsel

Door HANS BEEREKAMP
Zijn er nog televisieseries uit de jaren zestig die in de jaren negentig niet tot een big budget-bioscoopfilm zijn opgeblazen? Jawel, een handvol: Perry Mason, De vliegende non, Bonanza en tot voor kort, in een verre uithoek van de tv-geschiedenis, het bij mijn weten nooit in Nederland uitgezonden Lost in Space.

Die op The Swiss Family Robinson gebaseerde science fiction-serie van genrespecialist Irwin Allen verplaatste de schipbreuk van een gezin op een onbewoond eiland naar een afgelegen planetenstelsel, waar vader, moeder, twee dochters en een zoontje hun sitcom-avonturen lardeerden met meteorietenregens, robots en waanzinnige geleerden.

Ook Lost in Space is dus nu een bioscoopfilm, die zich laat voorstaan op zevenhonderdenvijftig state of the art special effects.

Er komt geen einde aan de ruim twee uur computertrucages, die de altijd weinig inspirerende Australische regisseur Stephen Hopkins (The Ghost and the Darkness, Blown Away) het publiek voorschotelt. De keuze van de acteurs - William Hurt als pater familias, Heather Graham (Roller Girl in Boogie Nights) als opstandige tienerdochter, Gary Oldman als kwade genius - verraadt al evenmin enige originaliteit of tegendraadse bevlogenheid.

Ik moet eerlijk bekennen weinig affiniteit te hebben met de uitgesponnen avonturen van in glamour-uniformen gestoken ruimtevaarders type Star Trek, maar zelfs in dit jongensboek-kauwgomgenre bestaan tientallen betere films dan Lost in Space.