Klassieke Dickens zoet en zonder ziel

Jeremy James Kissner en Raquell Beaudene als de jonge Finn en Estella in 'Great expectations'

Door BIANCA STIGTER
De opzienbarendste scène uit Great Expectations, de vierde verfilming van het beroemde boek van Dickens, komt niet voor in de roman, maar wel in de trailer.

Hij is gebaseerd op een jeugdherinnering van scenarioschrijver Mitch Glazer. Een jongetje sluit zijn ogen en helt over naar een fontein, om vervolgens niet alleen water, maar ook de tong van een mooi meisje in zijn mond te vinden. Op deze dromerige waterkus na, hebben Glazer en regisseur Alfonso Cuarón weinig kunnen verzinnen dat hun Great Expectations de moeite waard maakt. Sterker nog: op basis van deze film begin je niet eens te vermoeden dat Great Expectations een klassiek boek is waarnaar David Lean in 1946 een klassieke film maakte. Net als Baz Luhrmann (Romeo + Juliet) en Amy Heckerling (Clueless) liet Cuaron een klassiek Engels verhaal in hedendaags Amerika afspelen, maar hartveroverend is dat ditmaal niet. Cuaron koos niet voor satire of voor romantiek tegen de klippen op. Zo rechttoe rechtaan vertelt hij het verhaal, dat vooral duidelijk wordt dat grote literatuur het vaak niet van een plot moet hebben. Een arm jongetje helpt in Florida een misdadiger ontsnappen, wordt verliefd gemaakt op een rijk meisje dat inwoont bij een gekke tante, krijgt jaren later van een onbekende weldoener geld om het te gaan maken als schilder in New York, maakt het als schilder in New York, ontmoet daar weer het rijke meisje en komt achter de identiteit van zijn weldoener. Er spelen mooie mensen (Ethan Hawke en Gwyneth Paltrow) en meestal goede acteurs (Robert De Niro en Anne Bancroft en Chris Cooper) in deze versie van Great Expectations; de decors zijn excentriek; het camerawerk is verzorgd, de jurkjes van Paltrow mogen er wezen, maar het mag allemaal niet baten. Great Expectations is als een stuk chocola dat te lang in de zon heeft gelegen; alleen omdat je weet dat chocola lekker kan zijn, kauw je nog even op deze wit uitgeslagen massa. Dat de tekeningen van Finn, zoals Pip in deze versie heet, door Francesco Clemente zijn gemaakt, moet je ook weten om het te kunnen geloven, zo zoet en zonder ziel zijn ze. Great Expectations is waarschijnlijk toch het leukst om te zien als je het boek gelezen hebt. De kenners kunnen zich tenminste ergeren. De rest verveelt zich.

In: 17 theaters