Richard Gere

In een reeks korte profielen van gezichtsbepalende sterren deze week Richard Gere, die in The Jackal als gevangene hand- en spandiensten voor de FBI verricht. Morele ambivalentie is een vast bestanddeel van Gere's aantrekkingskracht.

Door HANS BEEREKAMP

Op zijn officiële Internet-fanpagina (http://www.milams.com/gere1.htm) wordt Richard Gere (Philadelphia, 31 augustus 1949) door vrouwelijke bewonderaarsters in bescherming genomen tegen de kwaadaardige behandeling door mannelijke critici. Allemaal afgunst natuurlijk, want dat Gere een aantrekkelijke ster is kan niemand in twijfel trekken. Vaak speelde hij mannen met een schijnbaar passieve seksuele uitstraling, beschikbare lustobjecten, die pas in laatste instantie niet 'zu haben' blijken. Mijn favoriete Gere-scène komt voor in American Gigolo (Paul Schrader, 1980), wanneer hij voor de spiegel een das uitzoekt uit een indrukwekkende collectie. Dat is Gere in een notendop: de veile narcist, de boterzachte charmeur met een plaatstalen kern, waar geen enkele vrouw wezenlijk tot kan doordringen.

Voor zijn filmdebuut in 1975 (Report to the Commissioner) volgde Gere voornamelijk een muzikale carrière, als rockmuzikant en hoofdrolspeler in de Londense theateropvoering van Grease. Net als John Travolta is Richard Gere, die van 1991 tot 1995 getrouwd was met supermodel Cindy Crawford, vaak het object van roddels over vermeende homoseksualiteit, een paar jaar geleden culminerend in een fantastisch gerucht over anale spelletjes met kleine woelratten. In de openbaarheid treedt Gere naar voren als een militante boeddhist, die de Chinese regering aanvalt over de bezetting van Tibet. De contradicties in de berichten over Gere's privéleven verscherpen alleen maar zijn ongrijpbaarheid, een eigenschap die de aantrekkingskracht verhoogt.

Hoewel hij brandschone mythische helden speelde als de bijbelse titelrol in King David en Lancelot in First Knight, is morele ambivalentie ook een centrale trek in veel van zijn personages. Gere kan zowel een manisch-depressieve patiënt zijn (Mr. Jones) als een psychiater (Final Analysis), een gigolo als een prostituant met een goed hart (Pretty Woman). Een sleutelrol is ook die van de in-slechte corrupte politieman in Internal Affairs, die een kinderpartijtje amuseert terwijl zijn maat in zijn opdracht vermoord wordt. In vergelijking daarmee is de met de FBI samenwerkende crimineel in The Jackal een watje.

De in hagelwit uniform gestoken kadet in An Officer and a Gentleman is een archetypische ridder te paard, het soort man dat elke vrouw begeert, ook als ze maar al te goed weet dat hij haar weinig goeds kan brengen (Looking for Mr. Goodbar, Yanks). Vaak is een mooie man een slechte man: ja, graag, mits in de veiligheid van een donkere bioscoop. Met Gere weet je het nooit (er zijn ook biografieën die hem 53 jaar geven in plaats van 48), en dat moest maar zo blijven.

Meer sterren