Niet alleen de opstelling van dit voorproefje van de toekomst is ontleend aan het verleden, ook de beeldtalen zijn oude bekenden. Het nieuwe bestaat slechts uit meer van hetzelfde. Aan de ene kant zien we de geschematiseerde taal van de cartoon (Max Ki sman is de Dick Bruna van de elektronica), aan de andere kant de surrealistische beeldtaal waarin objecten van plaats hebben gewisseld. Lichaamsdelen zijn door voorwerpen vervangen of geknutseld tot collages van handen en ogen. Het idioom is dat van de omkering: boven is onder, dood is leven, droom is waken. Het oogt allemaal heel imposant, maar het betekent niks.

VOLGENDE...

Max Kisman:

1989/95 televisie, VPRO