Op huurvideo uitgebracht door A-Video

Een Amerikaanse moordenaar in Parijs

Door DANA LINSSEN
Six-Pack is een onbekommerde Franse B-film die met één been in de degelijke traditie van de Franse policier staat en met het andere in die van de Amerikaanse seriemoordenaarsfilm.

De Franse Silence of the Lambs heette hij al in eigen land, maar dat is wat al te chauvinistisch gedacht. Het is het soort film waarvan je zou kunnen vermoeden dat de intendant van het Nederlands Fonds voor de Film ze graag in Nederland gemaakt zou zien worden. Een op de internationale markt toegesneden genrefilm, een onvervalste Hollywoodkloon, met een heuse ster (Frédéric Diefenthal uit de beide Taxi-films) in een van de hoofdrollen. Het enige aardige van Six-Pack is dat de film die 'Amerikaanse' invloeden op een prettig cynische manier ook nog eens aan de kaak wil stellen.

Rode draad van de film is namelijk dat Frankrijk geen echte seriemoordenaarsgeschiedenis kent. Natuurlijk waren er beruchte bloeddorstige criminelen als Gilles de Rais, Landru of Dr. Petiot, maar niet de Hannibal Lecter-achtige, beminnelijke maar koelbloedige killer met ogenschijnlijk geen motief. Als er dus in korte tijd een aantal seksueel getinte moorden wordt gepleegd in Parijs, zit er voor commissaris Nathan (Richard Anconina) niets anders op dan een Amerikaanse collega om hulp te gaan vragen. Die zet hem op het spoor van de in de titel bedoelde 'Six-Pack (jargon voor goedkope hoertjes die alles doen), een sadistische necrofiel. En een Amerikaan. Want als we Six-Pack moeten geloven zijn de Verenigde Staten verantwoordelijk voor de introductie van alle kwaad in Europa. Geen beste sollicitatie naar de Amerikaanse markt, maar wel een tegendraadse houding die de hoogdravende ambities van de film wat relativeert. Tenzij die cultuurkritiek op de Verenigde Staten erg serieus genomen moet worden natuurlijk, maar daarvoor krijgen achtervolgingen te voet, vuistgevechten en een ouderwetse val met een vrouwelijke undercoveragente (Chiara Mastroianni) als lokaas gelukkig teveel prioriteit.

Het is de vraag of een Frans gesproken videorelease van een film uit een genre dat Nederland ook in grotere getale vanuit het makkelijk toegankelijker geachte Engelse taalgebied bereikt, hier een grote doelgroep zal vinden. Waarschijnlijk om die reden zijn tamelijk veel actiescènes volkomen dialoogloos en nemen ze, naar het zeker voor Amerikaanse begrippen tamelijk nihilistische einde toe, de overhand boven meer informatieve scènes.