In: 40 theaters

Racisme en sport

Waargebeurde verhalen zijn een dankbaar onderwerp voor filmmakers die willen bijdragen aan de Hollywood-mythologie van de Amerikaanse geschiedenis. Remember the Titans vertelt zo'n waar verhaal waarin, als we de film moeten geloven, alles al op voorhand door een Grote Scenarioschrijver was bedacht, want er is werkelijk geen enkel rafelrandje, los eindje of ongerijmdheid in te bekennen.

Regisseur Boaz Yakin, die eerder opviel met zijn oncompromisloze debuut Fresh (1994), waarin een zwarte jongen probeert te overleven in een drugsmilieu, werd door producent Jerry Bruckheimer (Armageddon, Gone in 60 Seconds) aangesteld om het verhaal van een multiraciaal highschool-footballteam uit de jaren zeventig te verfilmen. Denzel Washington speelt de coach die zwart en wit, en en passant nog een handvol tegenstellingen, bijeen moet zien te krijgen vóór de jaarlijkse schoolkampioenschappen weer beginnen. Daarna moet zijn team immers nog de racistische vooroordelen in eigen kring te lijf. Daarbij wordt niets gespaard, van een in ochtendmist gehuld oorlogskerkhof uit de Amerikaanse Burgeroorlog, tot het goedbedoelde, maar in de kern xenofobe misverstand dat integratie alleen maar tot stand kan komen dankzij vetzakken, mietjes en meisjes. Remember the Titans suggereert dat het in de Amerikaanse maatschappij één grote oorlog van allen tegen allen is, van wit tegen zwart, volwassenen tegen kinderen, aanvallers tegen verdedigers; en dat sport en muziek dan wel mogen verbroederen, maar niet eerder dan na uitgebreid met z'n allen op trainingskamp te zijn geweest. Dat is wellicht een welkome boodschap voor 'Dubya' Bush en consorten, maar vindt in Nederland, zeker ook door het ontbreken van de American football-folkore hoogstwaarschijnlijk weinig gehoor.

DL