Russell Crowe

In een reeks profielen van gezichtsbepalende sterren deze week Russell Crowe, nu te zien als gijzelingsonderhandelaar in 'Proof of Life' en voor zijn rol in het in Nederland binnenkort heruit te brengen 'Gladiator' de gedoodverfde winnaar van een Oscar voor Beste Mannelijke Hoofdrol.

Door DANA LINSSEN

Hij werd al de nieuwe James Dean, Marlon Brando en Robert Mitchum genoemd door een Hollywoodindustrie die steeds behoefte heeft aan nieuwe oude helden. En het moet gezegd: de in Nieuw-Zeeland geboren en op jonge leeftijd naar Australië waar hij nog steeds woont - verhuisde Russell Ira Crowe (7 april 1964, Wellington) heeft zijn introverte viriele uitstraling gemeen met de drie klassieke sterren. Maar wat betreft non-conformisme en opvliegendheid kan hij waarschijnlijk beter vergeleken worden met de acteur die ook al als opvolger van die grote drie werd genoemd, maar die zich net zoals Crowe een onafhankelijke positie aan de rand van Hollywood heeft verworven: Sean Penn. Aanhangers van astrologische karakterduidingen en in de showbizz zijn dat er velen, vooral als de sterren in kwestie zich niet graag vrijwillig op de pijnbank van promotie-interviews laten kietelen menen in Crowe een typische 'Ram' te herkennen: koppig, vastberaden en principieel.

In de zeldzame interviews waaruit Crowe niet 'verveeld' is weggelopen en die hem niet uithoren over zijn lichamelijke transformatie tot de Romeinse veldheer Maximus Decimus Meridius in Ridley Scotts al even pompeuze voorganger van Hannibal: Gladiator, de atletische rol die hem nu de gedoodverfde winnaar van de Oscar voor Beste Mannelijke Hoofdrol maakt, zegt de zesendertigjarige acteur buitengewoon kieskeurig te zijn in de rollen die hij kiest. Niet alleen het script moet hem overtuigen, maar ook de regisseur. Reden waarom hij uit de casting voor The Shawshank Redemption wegliep: regisseur Frank Darabont was in geen velden of wegen te bekennen. Die eigenzinnige houding leverde hem geen windeieren op. Nadat de in de Australische soapserie Neighbours gedebuteerde acteur dankzij het controversiële Romper Stomper (Geoffrey Wright, 1992), waarin hij met veel fysieke intensiteit een neonazistische skinhead gestalte geeft, een onvergetelijke indruk had achtergelaten op actrice Sharon Stone, maakte hij zijn Amerikaanse debuut in het Stone-vehikel in westernstijl The Quick and the Dead (Sam Raimi, 1995). Hetzelfde jaar speelde hij een computergestuurde seriemoordenaar tegenover Denzel Washington (Virtuosity), maar zijn echte doorbraak kwam als politieman Bud White in Curtis Hansons James Ellroy- verfilming L.A. Confidential (1997).

Twee films gebaseerd op geruchtmakende Vanity Fair-artikelen volgden: The Insider (Michael Mann, 1999) over de machinaties van de Amerikaanse tabaksindustrie die hem zijn eerste Oscarnominatie opleverde en Proof of Life (Taylor Hackford, 2000) waarin hij gestalte geeft aan een gijzelingsonderhandelaar die op eigen houtje de echtgenoot gaat bevrijden van een dame op wie hij ondertussen verliefd is geworden. Ook in het echt verpandde notoire vrijgezel Crowe tijdelijk zijn hart aan tegenspeelster Meg Ryan. En zo werd de zwijgzame held een Hollywoodlieveling. Er is niet veel meer voor nodig dan de vrouw van een ander af te pikken om een echte ster te worden.