NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

GUILLY KOSTER
Van 1986 tot 1990 woedde er in de binnenlanden van Suriname een burgeroorlog. Enerzijds vochten er de soldaten van het Junglecommando van Ronnie Brunswijk en anderzijds de manschappen van het nationale Surinaamse leger met Desi Bouterse aan het hoofd. De aan beide zijden ogenschijnlijk klungelig gevoerde oorlog eiste veel onnodige slachtoffers en legde de leiders en hun vazallen geen windeieren.

Roel van Broekhoven maakte voor de NPS een vijftig minuten durende film over (ex) soldaten uit het Surinaamse nationale leger die in deze strijd gevochten hebben in de uitlopers van het Surinaamse Amazonische regenwoud. De soldaten uit van Broekhovens film lijden aan het zogenoemde 'Vietnamsyndroom' en kunnen daardoor beelden en ervaringen uit hun oorlogsverleden niet vergeten. Dit leidt dan weer tot agressief en asociaal gedrag. Zo bekent een van de heetgebakerde mannen zijn vrouw verrot geslagen te hebben omdat zij geen peper bij zijn eten gedaan had.

Bang voor altijd bang houdt het midden tussen een reportage en een documentaire en het is een voorspelbare film met bitter weinig verrassingen. Een groepje soldaten reist terug naar de plek waar ooit hun stress begon. Alle denkbare clichés van soldaten die ooit ergens aan een front hebben gevochten passeren vervolgens de revue. Na een tocht door de jungle springt een soldaat op en roept met een bezweet hoofd: "Hier is het! Hier is het!" Op zich zijn clichés natuurlijk niet erg, maar deze zijn weinig boeiend voor de kijker. Zelfs de plaatjes van Suriname's immer prachtige natuurschoon kunnen uiteindelijk niet verhelpen dat er vragen rijzen als: wat, behalve het feit dat ze ooit frontsoldaat waren, bindt deze mannen?

Zaten ze bij hetzelfde onderdeel? (Uit weinig blijkt kameraadschap.) Wat hebben ze zelf uitgevreten in die periode? Dat de soldaten van Bouterse geen lieverdjes waren is bekend. Wie waren ze voordat ze soldaat werden? Zonder zulke essentiële informatie kán men niet bepalen of hun sociaal gedrag wel te wijten is aan de oorlog.

Van Broekhoven schijnt het allemaal wel mooi te vinden en is reuze blij met de 'toevallige' ontmoeting met Ronnie Brunswijk op de brug bij Stolkertsijver. Brunswijk (over wie Bouterse ooit zei: "Een jongen met meer pk dan iq") komt toevallig voorbij rijden in toevallig een voor de gewone Surinamer onbetaalbare auto, op de plek waar "een gewapend groepje voormalige tegenstanders in uniform" in het nog steeds toevallig door hem gecontroleerd gebied, binnenkomt! Een 'historisch moment' mompelt een van de soldaten. De aan het begin van de film beloofde 'angstige reis' voelt tegen het einde, omdat weinig spannends is gebeurd, aan als een therapeutisch uitje. Zonder de ernst van het Vietnamsyndroom te willen bagatelliseren zou Bang voor altijd Bang uitermate geschikt zijn als evaluatiefilm voor de lokale RIAGG. Toch is van Broekhoven - die ook de prachtige reeks Wie niet weg is is gebleven maakte - er wederom in geslaagd een stukje Suriname te belichten waarvan men weinig of niets wist. En dat is ook iets waard. Hoewel Bang voor altijd bang aanvoelt als iets waar van Broekhoven toevallig tegen aanliep, blijft zijn vakmanschap fier overeind staan.

Dokwerk: Bang voor altijd bang, NPS, Ned.3, 21.00-22.00u.