In: 12 theaters

Grinniken om versierende ploert op afgetrapte gympen

Door HANS BEEREKAMP
Als er een Golden Raspberry, de gelijk met de Oscars toegekende onderscheidingen voor filmische wanprestaties, zou bestaan voor de slechtst geklede man, dan maakte Jon Favreau in Love & Sex een heel goede kans.

De gezette, zweterige acteur uit bijvoorbeeld Very Bad Things draagt niet alleen vormloze T-shirts en afgetrapte gympen, hij doet ook uiterst knurftig, zoals ze in een bescheiden Amerikaanse komedie denken dat een kunstschilder zich hoort te gedragen. Het is een wonder dat tijdschriftjournaliste Famke Janssen (die in Love & Sex meer dan ooit op Sandra Bullock lijkt) op hem valt: tijdens een vernissage van zijn tentoonstelling - waar je ook al niet erg opgewekt van wordt - drijft Favreau Janssen in een hoek en zegt tegen haar date dat hij beter op kan rotten, want vanaf dit moment is zij voor eeuwig de zijne.

En wat doet Famke? Ze grinnikt een beetje, en laat zich de versierpoging-met-een-mitrailleur aanleunen. De debuterende regisseur- scenarioschrijver Valerie Breiman huldigt kennelijk de opvatting dat vrouwen tegen beter weten in de voorkeur aan ploerten geven. De rest van de film gaat het aan en uit tussen de twee hoofdrolspelers, maar foto's van de vier kleine poesjes die ze van hem cadeau heeft gekregen sieren permanent Famke's bureau: haar mannen.

In onhandige flashbacks zien we de eerdere ongelukkige schreden op het liefdespad van Janssens personage. Zo lijkt Breiman, die haar film 'autobiografisch' noemt, de suggestie uit de titel Love & Sex waar te willen maken dat er algemene wetmatigheden worden verkend. Niets is minder waar: Love & Sex is gewoon een niet erg charmante, niet erg puntige en vooral niet erg originele love story, met een voorspelbare afloop.

Als dit soort werk bepalend is voor het niveau van het Sundance- festival, waar Love & Sex vorig jaar gelanceerd werd, dan is het treurig gesteld met het niveau van de 'onafhankelijke' Amerikaanse film.