In: 106 theaters

Veel vrouwen denken helemaal niets

Door HANS BEEREKAMP
Als volwassen mensen pratende dieren, auto's of baby's worden door veel bioscoopbezoekers leuk gevonden, maar toch bewezen respectievelijk Dr. Dolittle, The Love Bug en Look Who's Talking dat het een beetje een noodgreep is bij het bedrijven van de kunst van de filmkomedie. What Women Want, een enorme hit aan de overkant van de oceaan, gaat nog een stapje verder. Mel Gibson kan horen wat vrouwen denken.

De door een vrouw (Nancy Meyers, de schrijfster van Private Benjamin en de regisseuse van de remake van The Parent Trap) geregisseerde en door een andere vrouw bedachte komedie heeft een mild- feministisch oogmerk. Als een mannelijke hufter eens wist wat vrouwen over hem dachten (en wat ze eigenlijk willen), dan zou hij zich misschien beter gedragen. De politiek aanzienlijk minder correcte premisse dat Gibson de binnenwereld van slechts de helft van de mensheid kan afluisteren, nadat er een haardroger in zijn badkuip is gevallen, wordt op curieuze wijze gemotiveerd. Gibsons personage is als kind opgegroeid tussen showmeisjes in Las Vegas, dus dat maakt hem kennelijk gevoelig voor de vrouwelijke psyche. Hij weet ook, al voor de cruciale stroomstoot, hoe hij ze het bed in moet praten, en desondanks heeft hij nooit geleerd was das Weib will. In plaats van de voor de hand liggende seksuele voordelen van zijn gave (die Gibson slechts uitbuit in een one night stand met Marisa Tomei), speelt What Women Want een andere kaart uit. Als reclameman moet Gibson lipstick, panties en intieme verzorging aan de vrouw brengen, en zelfs intensief samenwerken met zijn nieuwe, speciaal voor deze markt aangetrokken chef (Helen Hunt). Ze ontdekt al snel dat hij haar gedachten kan raden, en trekt de verkeerde conclusie, namelijk dat er een zielsverwantschap zou zijn tussen Mel en haar. Mispoes, want hij danst het liefst alleen, op muziek van Frank Sinatra's I Won't Dance, dat wil zeggen, in een Gene Kelly-achtig duet met een kapstok, want die heeft niks te zeggen. Het klinkt als een verschrikkelijke draak, die het kleine verschil met de grote gevolgen op voorspelbare manier uitmelkt, en daarmee alleen maar clichés over man-vrouw-relaties bevestigt. Om ook het mannelijke publiek te behagen, wordt de vrouwelijke gedachtenwereld als een inferno voorgesteld. Wanneer Gibson zich door de straten van Manhattan beweegt, wordt hij gek van het gekakel. Zodra hij de kamer binnenkomt van zijn twee secretaresses, heerst daar een overdonderende stilte, want die denken helemaal niets. Desondanks kan een zekere charme What Women Want moeilijk ontzegd worden. Ontroerend zijn de ontdekkingen die Gibson doet in de contacten met zijn tienerdochter, of met het kantoorsloofje dat denkt dat niemand haar ooit zal missen. Houd het maar eens droog, als de grote baas gewapend met die wetenschap haar thuis opzoekt bij een griepje.

Eigenlijk zijn de melodramatische mogelijkheden van What Women Want veel effectiever benut dan de komische. Misschien zijn die misverstanden tussen mannen en vrouwen dus eerder tragisch dan geestig.