Nick Nolte

In een serie profielen van hedendaagse filmsterren deze week de Amerikaanse acteur Nick Nolte, die zichzelf graag als antister profileert en nu in 'The Golden Bowl' speelt.

Door BIANCA STIGTER

In zijn beste rollen doet Nick Nolte aan een waakhond denken die niets meer te bewaken heeft. Wat moet hij nu? Op zijn rug liggen? Vals worden? Of toch maar het niets bewaken? Nick Nolte is een man, maar hij lijkt nog een beetje op een bouwpakket. Hij is weliswaar groot, heeft blond haar, blauwe ogen, brede schouders, een sterke kaak en een rechte neus, maar het is alsof die eigenschappen geen harmonieus geheel vormen. Misschien dat Nolte er daarom al jong van hield zichzelf in films als rebelse schooier te presenteren. Dan leek het alsof hij om een held te zijn alleen maar een bad nodig had. Nolte (Omaha, Nebraska, 8 februari 1941) maakt de laatste jaren furore met rollen waarin hij mannen speelt die niet meer weten of het nog wel zo'n goed idee is om man te zijn. Ook Clint Eastwood speelt graag mannen die overhoop liggen met de ouderwetse inhoud van dat woord. Maar Nolte gaat veel verder. Waar Eastwood flirt, gaat Nolte er een gepassioneerde relatie mee aan. Hij glorieert in het te kijk zetten van de personages die hij speelt. Voor zijn rol van een zoon die langzaam in zijn verschrikkelijke vader verandert in Affliction van Paul Schrader, kreeg hij twee jaar geleden een Oscarnominatie. Voor een zoetere variant op dezelfde rol in The Prince of Tides, van en met Barbara Streisand, kreeg hij al zeven jaar eerder al een Oscarnominatie. Misschien had hij er nog een verdiend voor Terence Malicks film over de Tweede Wereldoorlog The Thin Red Line, waarin Nolte een kolonel is die koste wat het kost een heuvel wil veroveren op de Japanners.

Nolte brak als acteur door via de televisie. Hij werd in 1975 een ster als Tom Jordache in de ook hier populaire tv-serie Rich man, Poor Men. Zijn eerste bioscoopfilm daarna was The Deep (1977), een avonturenfilm waaruit de natte T-shirts van Jacqueline Bisset het memorabelst zijn gebleken. In 1982 maakte hij 48 hours, de eerste film met Eddie Murphy. In de jaren tachtig was Nolte voornamelijk aan de drank. Het beviel hem om aan de pers de wildste verhalen te vertellen over zijn toch al kleurrijke leven. Zo zou hij in Mexico een jaar in een bordeel hebben gewoond, zijn vaders houten been een keer zijn verloren in een bar en een operatie hebben ondergaan om te verhinderen dat hij steeds op een van zijn ballen ging zitten. Wel waar schijnt te zijn dat Nolte begin jaren zestig veroordeeld werd wegens het verkopen van valse oproerkaarten voor Vietnam. Een politieke daad was dat volgens Nolte niet. Met de pasje konden minderjarigen makkelijk een café binnenkomen.

Nolte speelt steeds minder vaak in Hollywoodfilms. "Hollywood sucks", gromt hij regelmatig. Hij neemt genoegen met minder salaris om te spelen in films waarin hij gelooft. Om te zorgen dat ze er ook echt komen, is hij nu ook actief als producent. Zijn teksten leert hij van gelamineerd papier in de jacuzzi in een van zijn huizen in Malibu. Af en toe geeft hij zichzelf een injectie met groeihormoon of onderzoekt hij zijn bloed onder een microscoop. Nolte's rebellie is in excentriciteit aan het veranderen.