In: Rialto, Amsterdam; Haags Filmhuis

Demonen in het bergdorp

Door HANS BEEREKAMP
Aan het begin van Peau d'homme, coeur de bte, de in 1999 in Locarno met een Gouden Luipaard onderscheiden debuutfilm van Hélène Angel, lijkt die titel verkeerd om gekozen.

De mannen - drie broers - in een dorpje in de Franse Alpen boezemen door hun ruwe manieren weliswaar twee kleine meisjes - dochters van een van hen - angst in, maar Angel observeert hun gevechten en braspartijen met zo veel tederheid, dat je bijna zou denken dat 'ruwe bolster, blanke pit' meer van toepassing is dan 'mensenhuid, beestenhart'.

Het meisje van vijf hoort van haar puberzus dat oom Coco, die zegt terug te zijn gekomen uit het Vreemdelingenlegioen, in haar droom de meisjes en hun grootmoeder opeet. De scène waarin ze zien hoe de drie monsters de bouten van een gebraden beest afkluiven brengt Klein Duimpje dichterbij.

Angel vindt een passende vorm tussen sprookje en western, waarin restanten plattelandsrealisme net zo min detoneren als in het verwante Plus qu'hier, moins demain van Laurent Achard (Tiger Award 1999). Wat die oom de voorafgaande jaren heeft uitgevroten, wordt nooit duidelijk, maar een gevangenis of een inrichting lijkt waarschijnlijker dan een militaire loopbaan.

Demonen besluipen de idylle van het bergdorp, Coco laat zijn vuist plat in het gezicht neerkomen van vrouwen die hem in de weg staan. Er wordt verkracht, gemoord, en aan het slot, in een voorgeprogrammeerde katharsis, kunnen de kleine meisjes alleen nog maar heel hard gillen en rennen met uitzicht op een majestueuze berg.

De opbouw van de spanning heeft Angel beter onder controle dan de gewelddadige ontlading. Hoewel de regisseur zegt dat een deel van het verhaal autobiografisch is, ruikt het slot een beetje naar melodrama, en dat is jammer van de echo's van Pialat en Eastwood in het eerste deel van dit opmerkelijke debuut: een grimmig-realistische, wonderschone nachtmerrie.