In: 19 theaters

Agatha Christie in Amerika

Door DANA LINSSEN
In het New-Yorkse stadje Verplanck worden huiselijke ruzies nog gewoon met de koekenpan beslecht. Er doen wel meer dingen vertrouwd aan, daar in die kleine incestueuze gemeenschap met te weinig inwoners, waardoor iedereen elkaar voortdurend in de haren zit.

Waar alle auto's gifkleuren hebben en iedereen zijn eigen naam op z'n nummerbord heeft. Waar alle mannen lamzakkige sukkels zijn en alle vrouwen bijdehante bitches. Het gaat er in de komische misdaadfilm Drowning Mona dan ook niet om wíe er een motief had voor de plotselinge moord op de door Bette Midler gespeelde Mona uit te titel, maar wie níet. Daarmee sluit Drowning Mona, de vierde speelfilm van Nick Gomez, aan bij de traditie van de half serieuze, half ironische murder mysteries uit de school van Agatha Christie. En is voor de kenners van de wetten van Hercule Poirot en Miss Marple over voor de hand liggende motieven en daders de lol er wel zo'n beetje af.

Om de rol van Bette Midler niet tot een enkel ritje de Hudson-rivier in te beperken is Drowning Mona opgebouwd volgens een ook al niet meer bijster originele flashbackstructuur waarin steeds verschillende versies van gebeurtenissen worden gepresenteerd. Zo kan het voorkomen dat de vraag hoe Mona's enigszins achtergebleven zoon zijn hand verloor tot running gag wordt opgewaardeerd.

Tussen een naargeestige Midler, William Fichtner als haar schlemielige echtgenoot, een met een onvervalst Haags matje getooide Jamie Lee Curtis als zijn minnares en nog een handvol andere dorpsidioten doet Danny DeVito, die de film ook produceerde, het als politie-agent Wyatt Rash opmerkelijk rustig aan.

De enige rariteit die DeVito's personage is vergund is zijn voorliefde voor oude Hollywoodmusicals. Dat levert de onvermijdelijke verwijzingen naar klassieke filmscènes op, die in het geheel van de film echter vooral geforceerd aandoen.