In: 95 theaters

Thriller over levensvragen is waardige opvolger van The Sixth Sense

Bruce Willis overleeft een ongeluk

Door DANA LINSSEN
The Sixth Sense was niet alleen de best bezochte bioscoopfilm in Nederland het afgelopen jaar, wereldwijd haalde de derde film van de Indiaas-Amerikaanse regisseur M. Night Shyamalan zoveel recette binnen dat hij nu op de tiende plaats van de best bezochte films aller tijden staat.

Bovendien is hij de best verkochte film op video tot nu toe. Geen wonder dus dat er met spanning naar de volgende film van het inmiddels dertigjarige wonderkind werd uitgekeken. Dat werd Unbreakable, net als zijn voorganger een spookachtige thriller, die in veel opzichten ook een echt vervolg van The Sixth Sense is. De onverwachte ontknoping van The Sixth Sense is - hoe ingenieus ook, wat bij herzien duidelijk wordt - natuurlijke een trucje dat je maar één keer kunt vertonen. Dus wie van Unbreakable eenzelfde verrassende plot verwacht, loopt de kans lichtelijk teleurgesteld te raken. Er wordt door Shyamalan trouwens geen enkele moeite gedaan om de illusie te verbreken dat we hier níet met een soort Sixth Sense 2 te maken hebben. Het zou me zelfs niet verbazen als Shyamalans mix van Hindoeïstische levensfilosofie en Amerikaanse entertainmentcultuur in een derde deel voltooid wordt. Om te beginnen is er weer diezelfde koele kleurstelling, meditatieve atmosfeer en een fenomenale rol voor Bruce Willis als een veertiger met een beginnende midlife crisis. David Dunn heet zijn personage ditmaal. Hij werkt als beveiligingsbeambte bij een footballstadion. Als hij als enige een ernstig treingeluk overleeft, ziet hij zich geplaatst voor de vraag wat de bedoeling van die wonderbaarlijke redding is. Hij wordt in de zoektocht naar het antwoord op deze en andere tamelijk basale levensvragen bijgestaan door de mysterieuze Elijah Price (Samuel L. Jackson).

In veel opzichten speelt Bruce Willis de tegenpool van zijn personage uit The Sixth Sense. Maar het zoeken van je bestemming, het vinden van leermeesters en leerlingen, het helpen van je medemens, het overwinnen van de strijd tussen goed en kwaad zijn evenzovele bindende elementen. Evenals de nuchtere manier waarop Shyamalan in een genrefilm als een thriller vragen verwerkt over hoe ouders met hun kinderen of echtgenoten met elkaar moeten omgaan en het belang dat hij hecht aan een psychologische onderbouwing van al zijn suspense. Als toeschouwer zou je eigenlijk moeten proberen om ditmaal niet scenarioschrijver/regisseur Shyamalan een stapje voor te willen blijven tijdens het kijken. Dat is niet de grootste lol van Unbreakable. Wel hoe David Dunn zijn lot leert aanvaarden. Want wij zijn net als hij. Wij geloven niet meteen in mirakels. Al is het ook weer de kracht van Shyamalans films dat hij het wonderbaarlijke als tamelijk normaal kan presenteren.