NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Stefan en Coby van Ja, ik wil een miljonair gaan na tweeënhalve maand huwelijk scheiden. Nadeeltje van het grote kijkcijfersucces: zo'n huwelijk beklijft niet, net zomin als bij het Amerikaanse voorbeeld. Coby vindt dat waarschijnlijk geen bezwaar. Die wilde met het huwelijk beroemd worden.

Haar deelname aan de Miss Bil verkiezingen van het weekblad Panorama had niet het gewenste effect gehad. Als jonggehuwde wilde ze alle uitnodigingen voor party's en evenementen aannemen om daar te schitteren, maar die Stefan wilde thuisblijven om kleine gabberkes te maken voor zijn grote Hasseltse villa. Daar is het niet van gekomen, want ze bleven apart wonen. Voorstelbaar dat Coby's moeder niet naar dit farce-huwelijk kwam. Ze was niet verplicht om net als haar dochter haar principes opzij te zetten voor de camera. De Telegraaf heeft het scheidende paar geïnterviewd. Stefan was vooral op Coby gevallen omdat hij haar op de televisie had zien huilen. Ze was nog geen weekje weg of ze miste haar vriendinnen al, met wie ze De Drie Musketiers vormde. Dat huilen op televisie werkt aanstekelijk en riep waarschijnlijk vaderlijke gevoelens bij Stefan op. "Ik hou van mensen die echt hun gevoelens kunnen tonen. Zo ben ik ook", zei hij. Maar gevoelens in het publiek zijn anders dan intieme emotie tussen twee mensen. Ik denk niet dat Coby had gehuild zonder camera erbij. En als de tranen binnen de muren van zijn Hasseltse villa waren geplengd, was Stefan er niet zo van onder de indruk geweest. Waarschijnlijk was hij geïrriteerd geraakt: "Houdt ze wel van mij als ze nu al gaat huilen om haar vriendinnen?"

Coby's tranen worden niet geplengd voor de twee vriendinnen maar voor het besef dat plotseling heel Nederland van haar vriendschap op de hoogte raakt. Dat de Drie Musketiers bij een miljoen kijkers een begrip worden. Dat haar plotselinge inval met de twee vriendinnen te praten en haar kortstondige zielepijntje over de onmogelijkheid daarvan, met al die kijkers kan worden gedeeld. Hoe ver had zij het niet geschopt? Eindelijk wordt nu na al die eenzame jaren erkend dat haar gevoelens zo belangrijk zijn dat één miljoen mensen meeleven. Eindelijk gerechtigheid. Die gevoelens zag ik gisteren in de tranen van Licia toen ze aan André Hazes vroeg om voor haar vriend, de steigerbouwer Angelo, Zij gelooft in mij te zingen. Voor haar publieke huwelijksaanzoek in het programma Love Letters. Hazes moest in haar naam het aanzoek doen. Toen ze André Hazes om haar medewerking vroeg, barstte ze in tranen uit. "Zonder hem kan ik niet functioneren en hij zonder mij ook niet", legde ze Hazes uit. Oh Romeo, oh, Romeo, de wereld draait om ons.

De video werd gemaakt en uitgezonden op een gigantisch beeldscherm boven een vol stadsplein in Middelburg tot verrassing van Angelo. "Ik weet zeker dat jij veel van haar houdt", zei Hazes. Daarna vroeg zij hem ten huwelijk en ja, bij al dat publiek, waar hij zenuwachtig naar omkeek, kon hij moeilijk weigeren. Het was onderhand ook wel tijd, want ze woonden al vijf jaar samen en ze hadden een kind van twee jaar. De slons. Eindelijk gerechtigheid. "Dit heb ik allemaal voor jou gedaan", zei Licia niet geheel naar waarheid. Als het voor hem was gedaan, had het aanzoek net zo goed binnenshuis kunnen gebeuren maar daar kwam het kennelijk niet van. Een man liet voor Love Letters zijn zwangere vriendin in een luchtballon zetten en vanaf de grond riep hij haar naam. Hij rende door een maïsveld achter de ballon aan. Zonder tv erbij, alleen voor haar, had hij het nooit gedaan. Na zulk drama is de huwelijksplechtigheid zelf duf. Met familie en vrienden en niet met al die kijkers. In Love Letters doen drie dergelijke paren aan een onderlinge wedstrijd en van het winnende paar is het huwelijk te zien als postscriptum. Het begin van een leven met gevoelens, minder hevig, omdat er geen publiek bij is. Dan wil het wel eens tot een scheiding komen.

( a d v e r t e n t i e s )