In: 8 theaters

Onbespoten kaasmaken met opa en oma op de hoogvlakte

Door HANS BEEREKAMP
De tragedie van de Europese boer, die valiumslikkend tenondergaat aan schaalvergroting, bankschuld en gekke koeien, vormt uitstekend speelfilmmateriaal.

Toch zijn er maar weinigen die zich er aan wagen, zoals François Dupeyron twee jaar geleden in zijn vierde (en eerste in Nederland uitgebrachte) film C'est quoi la vie?Rampspoed bezoekt een klein gemengd bedrijf in de Aveyron, waar drie generaties uit een familie het hoofd boven water trachten te houden. Door een epidemie onder de veestapel gaat het bedrijf ten onder. De grootouders gaan naar een bejaardenhuis, de zoon rijdt maïskippen naar Parijse restaurants. Totdat hij zich herinnert dat de familie nog een verwaarloosd stulpje op de hoogvlakte bezit. Hij haalt met zijn zus opa en oma op, en begint met een afgeschreven trekker en twee cadeau gekregen drachtige koeien een ecologische onderneming, waar ambachtelijke kaas gemaakt wordt.

Dupeyron en zijn oorspronkelijk Japanse cameraman Tetsuo Nagata baden de statische, panoramische beelden van het Zuid-Franse platteland in oker en goud. Aan het slot van de film, wanneer de boodschap van onbespoten kleinschaligheid als oplossing van alle problemen iets te vaak in het tegenlicht van een zonsopgang wordt uitgeserveerd, dreigt C'est quoi la vie? onverdraaglijk te worden. Als componist Michel Portal zijn fraaie score afsluit met improvisaties op de koto, zou je bijna vergeten dat de film ook veel goeds en aards bevat. De van statief gedraaide opnamen werken in een plattelandsdisco minstens zo goed als op de heuveltop. Effectief zijn ook de spaarzame dialogen, van bij voorbeeld de 85-jarige Jacques Dufilho als de grootvader, of van de broer en zus, die aan het wisselen van drie woorden genoeg hebben om een einde te maken aan de ballingschap van de grootouders in een kaal verzorgingshuis.

Ondanks de filosofische titel is C'est quoi la vie? net iets meer dan een Europese variant van de new age-gekte rond alle Tibetaanse films. Maar over Duitse of Oostenrijkse boeren zou zo'n Heimat-film minder acceptabel gevonden worden.