In: 38 theaters

Minnen en sterven onder de kerstboom

Door HANS BEEREKAMP
De pitch van Allison Burnetts scenario voor Autumn in New York laat zich raden: "Pretty Woman meets Love Story!". Voor een melodrama is het niet genoeg dat een mooie jonge vrouw vroeg sterft. Ze moet bemind worden door een man die eerst grote moeite voor haar liefde heeft gedaan.

In Love Story (1970) was het standsverschil tussen Ryan O'Neal en Ali MacGraw het probleem, in Autumn in New York het leeftijdsverschil tussen Richard Gere en Winona Ryder. Net als in Pretty Woman deelt de puissant rijke Gere, een onweerstaanbaar geachte restaurateur en playboy, peperdure jurken uit aan zijn Assepoester. Ryder, een hoedenmaakstertje met een tumor, is gewaarschuwd voor zijn harteloze rokkenjagerij, maar toch vindt hij bij haar, op het nippertje, de ware liefde.Autumn in New York is dus een regelrechte draak, maar niet een zonder verdiensten. Die dankt de film aan de regie van Joan Chen (actrice in The Last Emperor) en het camerawerk van Guo Changwei (Farewell to My Concubine), dat de vallende bladeren en de kerstverlichting van Manhattan tot een sprookjesomgeving verwerkt. Nog aangenamer is het oog voor detail dat Chen in haar tweede film verraadt. Ook slaagt Chen voor de ultieme test van een film in dit genre: hoe de dood van de hoofdpersoon niet larmoyant, en toch als iets heel ergs te presenteren.

Desondanks bezorgt Autumn in New York de kijker ook kiespijn, door een overmaat aan zoetigheid. De zelfingenomen charme van Gere doet de deur dicht. Zelfs de ogen van Winona Ryder kunnen maar een heel klein deukje in dat pantser slaan.