In: 16 theaters

De 31ste Woody Allen

Hoe zou je Connecticut spellen?

Door BIANCA STIGTER
Toen Woody Allen een jaar geleden in Parijs over zijn werk sprak, verontschuldigde hij zich voor het feit dat zijn nieuwste film zo licht was. 'Frothy', was het woord dat hij gebruikte. Hij keek erbij alsof hij het ook niet kon helpen.

De ene keer kreeg hij een idee voor een zware film en de andere voor een lichte en die moest dan ook maar gemaakt worden. Gelukkig maar. Small Time Crooks, Allens eenendertigste, is een film geworden die naar zijn eerste werk terugverwijst, naar zijn debuut Take The Money and Run en Bananas. De oneliners vloeien, de flauwste grappen werken, de karakters zijn lieflijk karikaturaal. Iemand met een bril is intellectueel, iemand die niet weet hoe je slakken eet nouveau riche.

Allen speelt in deze film weer zelf de hoofdrol. Hij krijgt tegenspel van Tracey Ullman, Hugh Grant en de hier niet zo bekende Elaine May, die Allens grappen net zo opzichtig achteloos weten te timen als de regisseur zelf. Casting is altijd van groot belang in Allens films. Grant, vooral bekend van Four Weddings and a Funeral en Notting Hill, steekt hier de draak met zijn imago zonder eigenlijk iets anders te doen dan gewoonlijk.

In het eerste deel van Small Time Crooks draait het om koekjes. Allen speelt de schlemiel Ray die al jaren borden wast maar er nog steeds van droomt rijk te worden. Zijn nieuw plan behelst het beroven van een bank op Manhattan door een tunnel te graven vanuit een belendend pand. In dat pand zal Rays vrouw Frenchy (Ullman) als dekmantel koekjes gaan verkopen. De bankoverval mislukt, maar dankzij de koekjes worden Ray en Frenchy toch miljonair. Het is een juweeltje van een plot, waarvan Allen tegelijkertijd inzag dat hij te mager was om negentig minuten goed te vullen. Als de grappen over de bank en de koekjes op zijn, verandert de film daarom van koers. Small Time Crooks gaat dan over de manier waarop Ray en Frenchy van hun onverwachte rijkdom genieten. Ray wil eigenlijk doen wat hij altijd het liefste deed: kaarten, naar de televisie kijken en Chinees eten. Frenchy wil door de New Yorkse elite geaccepteerd worden. Om haar platte smaak te verfijnen neemt ze les bij een Engelse kunsthandelaar (Grant). Ray ziet het nut van deze Henry Higgins niet in. Op de vraag of hij dan niets wil leren antwoordt hij: "Ik zou wel willen weten hoe je Connecticut spelt." Allen en zijn vaste medewerkers moeten veel plezier hebben gehad in het inrichten van het nieuwe appartement van de Winklers en de kleding die ze zich nu kunnen veroorloven; het is alleen hun armoede die tot dan toe hun slechte smaak in bedwang heeft weten te houden. Toch zijn de aardigste grappen in Small Time Crooks niet die waarin de lage, maar die waarin de hoge cultuur te kijk wordt gezet. Op het filmfestival van Venetië, waar ik de film zag, werd het hardst gelachen om de scène waarin Ray bij een voorstelling van moderne dans in slaap valt. Allen pakt zijn kijkers daar waar ze diep in hun hart zelf nouveau riche zijn gebleven.