In: 35 theaters

La Kaandorp op filmavontuur

Door HANS BEEREKAMP
Toon Hermans, Wim Sonneveld, Kees van Kooten, Herman van Veen en Freek de Jonge zijn stuk voor stuk ooit de mist in gegaan met een rond hun persoonlijkheid geconstrueerde film, die niemand wilde zien. Cabaretière Brigitte Kaandorp debuteert als ster van Babs, waarin zij de dubbelrol speelt van een alleenstaande moeder die op de fiets haar dochtertje naar school brengt en van een dellerig en rancuneus animeermeisje.

Babs is ook de derde film van regisseuse Irma Achten, die met Belle (1992) en Marie-Antoinette is niet dood (1995) bewees over een even excentriek als ongedisciplineerd visueel talent te beschikken. Zo werd de film een confrontatie van twee slecht bij elkaar passende benaderingen: enerzijds is Babs een stervehikel voor een theaterpersoonlijkheid, die wil laten zien dat ze kan zingen en performen als een tegendraadse femme fatale. Anderzijds zet Achten met curieuze kadreringen, belichting en montagegrapjes de film in een poëtisch daglicht, zoekend naar een eigen toon. Het aardigste wat je er van kunt zeggen, is dat het gelukt is om die toon licht en surrealistisch te houden.

Het ziet er naar uit dat Babs net zo'n miskend curiosum zal worden als De KKKomediant van Freek de Jonge en Casper Verbrugge. Je ziet voor je ogen bijna alles mislukken, en toch blijf je er met een glimlach naar kijken. Het sprookjesachtige romantische scenario, dat Babs verliefd laat worden op een Spaanse gangsterbaas (Michel van Dousselaere) en haar dochter van huis laat weglopen op zoek naar haar vermeende vader Lee Towers, gaat nergens naar toe. De rol van Kaandorp als van geluk dromende moeder streeft wanhopig naar allure, maar krijgt geen vleugels, de bijrol als de wraakzuchtige slet blijft een typetje. Toch bevat de film momenten van authentieke schoonheid, ondanks de hinderlijk drabbige beeldkwaliteit. Om zijn onervaren ster alle ruimte te geven, besloot producent Kees Kasander Babs op te nemen met digitale videocameraatjes. Het resultaat ziet er belabberd uit, en wordt niet gerechtvaardigd door de noodzaak om deze niet- professionele actrice een kans te geven. Daarvoor is het resultaat uiteindelijk te pover, te dun.