NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Waarom lost u het nu niet op? Waarom kunt u hier niet zeggen dat u hem onmiddellijk een baan geeft? Het is de Breekijzer-vraag die Nova-presentator Margriet Vroomans gisteren stelde aan een directeur van de Groningse Jeugdzorg over loon voor pleegouders. Een vraag die haar verheft tot ombudsvrouw voor de verdrukten met de kijkers als verontwaardigde medestanders. Presentatoren belichten problemen, maar waarom zouden ze die niet oplossen?

B. Hiehle heeft met zijn vrouw dertien pleegkinderen waaronder zwaar gehandicapten. De Groningse sociale dienst heeft hem een sollicitatieplicht opgelegd, maar hij is thuis harder nodig. De wet beschouwt het pleegouderschap niet als gewone baan. Pogingen om dat te veranderen zijn gestrand op financiële grenzen maar ook op principiële bezwaren tegen betaald ouderschap. Pleegkinderen moeten gewenst zijn in een zo gewoon mogelijke gezinssituatie met buitenshuis werkende ouders. Misschien is dat achterhaald, ik heb te weinig verstand van zaken. Dertien probleemkinderen in één gezin was teveel, erkende ook de directeur. Afgezien van het permanente tekort aan geld, medewerkers en pleegouders gaan er kafkaëske verhalen over staatskinderzorg, waar noodsituaties en vermoedens van ouderlijk wangedrag botsen met rechtswaarborgen tegen ambtelijk machtsmisbruik. Simpel lijkende probleempjes krijgen vierdubbele bodems. Vroomans maakte me niet wijzer maar wilde potverdrie, hier en nu om kwart voor elf woensdagavond eindelijk een oplossing. Ik zag de directeur Jeugdzorg met tegenzin zijn rol vervullen van spelbreker. Helemaal uit Groningen naar de studio gekomen om de beschuldigingen in de uitzending van een dag eerder recht te zetten, maar nu hij er eenmaal zat, realiseerde hij zich dat het eigenlijk niet kon. Hij kon niet alle intieme feiten publiek maken, weifelde, werd diplomatiek en ja, hij zou Hiehle een baan aanbieden. Vroomans had haar missie vervuld maar ik begreep uit zijn woorden dat het een baan was die Hiehle niet zou willen: als ondergeschikte in zijn eigen huis.

De sociale dienst zou al bereid zijn om Hiehle van de sollicitatieplicht te ontheffen maar hij weigerde naar het kantoor te komen voor een afspraak. Hij wilde er een principiële zaak van maken en dan kom je weer terug bij de Tweede Kamer. Kamerleden, leg al het andere werk neer en verander on-mid-del-lijk die wet. Waarom kan dat niet even? En zorg dan in één moeite door voor genoeg zitplaatsen in de trein, hef eens dat ziekenhuisbeddentekort op en doe iets aan de files. Genoeg geteut, oplossingen moeten we hebben, in de studio.

De onmisbaarheid van televisiereporters werd eerder geïllustreerd door Mart Smeets die werd geïnterviewd over de tien geboden in Eer en Geweten. Midden tijdens het gesprek ging het mobieltje en sportpresentator Mart Smeets nam op. Omdat hij altijd belangrijke zaken heeft te doen, moesten wij kijkers even wachten. "God belt", zei Smeets en hij nam op. "Hallo". Het was even stil, hij luisterde. Daarna: "Mark, ik bel je straks terug, over drie kwartier."

"Neem me niet kwalijk", zei hij later tegen ons allen en de interviewer van Eer en Geweten mocht verder. Het werd een portret van een werkoholist die het nadenken uitstelt tot na zijn laatste uitzending die hopelijk nooit zal plaatsvinden. Hij werkt zeven dagen in de week. Smeets: "Leef gewoon je eigen leven op een prettige manier. Loop zo weinig mogelijk mensen voor de voeten. Zorg dat je lekker eten, drinken en een goed bed hebt en dat je leuke dingen kunt doen. Laat alle negatieve invloeden weg en dan wordt het leven een stuk makkelijker." Over de dood maakte hij zich weinig zorgen: "Als het je tijd is, is het je tijd." Smeets schrijft boeken en columns naast zijn presentatiewerk en erger dan de dood moet voor hem het pensioen zijn. Anoniem op straat, nooit meer gebeld worden en nooit meer almachtig schitteren aan het Hilversumse topje van de wereld.

( a d v e r t e n t i e s )