In: 44 theaters.

Nederlands nagesynchroniseerde versie met de stemmen van Joost Prinsen, Kirsten Fennis, Patty Paff

In: 84 theaters.

Jim Carrey geeft kersthaters gelijk

Door BIANCA STIGTER
Een van zijn eerste grote rollen speelde Jim Carrey in The Mask, een film waarin een groen masker een verlegen jongen in de gelegenheid stelde alles wat hij niet durfde, kon of mocht toch te ondernemen.

In The Grinch is Carrey weer erg groen en weer erg geestig. Hij speelt de titelrol in een door Ron Howard geregisseerde film naar een verhaal van de in Amerika geliefde kinderboekenschrijver Dr. Seuss. Het is een wonder dat Carrey onder al het groene haar dat uit dit monster spruit nog zo herkenbaar Carrey is. Misschien komt het omdat zijn kostuum gemaakt is door Rick Baker, die voor Eddy Murphy in The Nutty Professor ook al zulke wonderen verrichtte. In de Nederlandse versie spreekt Carrey met de stem van Joost Prinsen. Een ondankbare taak, waar Prinsen (Erik Engerd!) zich aardig doorheen slaat.

Carrey en Baker zijn de enigen die The Grinch de moeite waard maken. De vormgeving, de liedjes en de andere acteurs zijn allemaal akelig. The Grinch speelt zich af in Whoville, een dorpje dat ontworpen lijkt door de etaleurs van een goedkope snoepwinkel. In Whoville wonen The Who's, een op knaagdieren lijkende mensensoort die net zoveel van kerstmis houdt als Amerikanen in reclamefilms. Voor The Who's bestaat kerstmis alleen uit cadeautjes kopen en krijgen. De enige die aan deze orgie niet meedoet is de Grinch. Door de manier waarop Howard de Who's in beeld heeft gebracht, lijkt dat ook niet meer dan logisch. Helaas vond Howard het nodig om het monster van een achtergrond te voorzien. The Who's hebben hem in zijn jeugd bespot en daarom heeft hij zich teruggetrokken op een vuilnisberg buiten het dorp. Maar een wel heel lief Who-meisje ziet het goede in hem en probeert vrede te sluiten met het monster.

Voor het zover is besluit de Grinch de Who's nog een keer te treffen daar waar het het meeste pijn doet. Hij steelt hun cadeautjes. De scènes waarin hij dat doet zijn de beste uit de film. Howard en zijn vormgevers tonen dan opeens een verrukkelijke terughoudendheid. De Grinch' hond Max wordt vermomd als rendier door met een touwtje de helft van een gewei op zijn hoofd te zetten. Het was een prachtig einde van de film geweest: de rendierhond die de slee voorttrekt met daarop een gigantische zak cadeautjes, door de sneeuw op weg naar de horizon, heel ver weg van Whoville. In het verhaal van Dr. Seuss verdienden de Who's het om hun pakjes terug te krijgen. In de versie van Ron Howard, die er meestal wel in slaagt de Amerikaanse moraal gunstig over het voetlicht te krijgen, niet. In plaats van een schijnheilige film heeft Howard eigenlijk een film over schijnheiligheid gemaakt.