In: 25 theaters

Brad Pitt mompelt heerlijk in sprookje voor mannen

Door BIANCA STIGTER
Snatch, de tweede film van de Engelse regisseur Guy Ritchie, lijkt heel erg op zijn eerste film, Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998).

Je kunt niet zeggen dat Ritchie zich sinds zijn succesvolle debuut ontwikkeld heeft. Maar wie zegt eigenlijk dat dat moet? Meer van hetzelfde is niet vervelend als datzelfde zo lekker is. Snatch is nog een biertje. En nog een. Beide films van Ritchie spelen zich af in een stad die erg op Londen lijkt, waar alleen maar mannen wonen en het minder erg is iemand te vermoorden dan iemand te verlinken. Het is een fantasiewereld die past bij het 'laddism', een stoere, enge maar toch gezellige wereld van jongens onder mekaar, waarin misdaad nog net iets spannender is dan een goede voetbalwedstrijd.

Het grootste verschil tussen Snatch en Lock, Stock is dat Ritchie voor zijn tweede film dankzij het succes van de eerste meer geld ter beschikking had en Snatch er dus nog wat gelikter uitziet dan het debuut. Bovendien speelt er in Snatch, naast een aantal oude bekenden uit de eerste film als ex-voetballer Vinnie Jones, een grote Amerikaanse ster in mee. Maar Brad Pitt kon niet dankzij het ruimere budget worden aangetrokken. Hij bood zichzelf aan voor een veel lagere prijs dan zijn gebruikelijke honorarium omdat hij graag 'een van de jongens' wilde zijn. Ook Ritchie zelf is gevoelig voor 'laddism'. Hij spreekt met een cockney-accent dat je op grond van zijn afkomt - zijn stiefvader was een Lord - niet zou verwachten en noemt zijn vriendin Madonna 'the Missus'. Pitt speelt in Snatch overigens geen gangster uit de East End, maar een Ierse zigeuner, een van de vele minderheden die in de film gekarikaturiseerd worden. De leukste grap in de film is Pitts zelfverzonnen accent. Wat Pitt zegt is bijna niet te verstaan, en dat is nog veel grappiger dan alle cockney oneliners.

Snatch heeft een overvolle plot die cirkelt om een illegale bokswedstrijd en een gestolen diamant. Met het eerste, het tweede of beide krijgen alle personages vroeger of later te maken, en het is alles weer heerlijk hip in beeld gebracht, met freezeframes, slowmotion, tekst in beeld, razensnelle flashbacks en andere filmfoefjes die mainstream aan het worden zijn. Leuk is de manier waarop razendsnel een vlucht van New York naar Londen in beeld wordt gebracht. Een shot van een opstijgende Concorde zegt genoeg. De film begint met het stelen van de diamant door een groepje als chassidische joden vermomde gangsters. We zien ze op het zwart-wit van in het gebouw hangende beveiligingscamera's terwijl ze praten over het al dan niet maagd zijn van Maria, een discussie die ongetwijfeld bedoeld is om te herinneren aan het gesprek over Madonna's Like a virgin in Quentin Tarantino's Reservoir Dogs. Er is wel weer meer dat aan Tarantino doet denken in Snatch. Er is ook een groot verschil. Reservoir Dogs en Pulp Fiction ontleenden hun effect voor een groot deel aan het feit dat ze bleven schuren met de werkelijkheid. Snatch doet dat niet. Het is een sprookje voor gozers.