|
T I T E L : |
The Cell |
R E G I E : |
Tarsem Singh |
M E T : |
Jennifer Lopez, Vince Vaughn, Vincent D'Onofrio, Marianne Jean-Baptiste, Jake Weber, Dylan Baker, Patrick Bauchau, James Gammon, Pruitt Taylor Vince, Jake Thomas |
In: 84 theaters
Kunstzinnige kauwgom
Door HANS BEEREKAMP
Dat de commercials voor Nike,
Levi's en Coca-Cola van de in India geboren Tarsem Singh deel uitmaken
van de permanente collectie van het Museum of Modern Art in New York
zegt meer over de modegevoeligheid van sommige kunstpausen dan over de
kwaliteit van het werk van de hoofdzakelijk onder zijn voornaam bekende
kunstenaar.
De roem van Tarsem wordt oneindig vergroot door het commerciële succes van zijn eerste speelfilm, The Cell. Het
is een curieus debuut, dat een thriller in de trant van The Silence
of the Lambs combineert met psychedelische vormgeving, waarin LSD-
trips en het erfgoed van kunstenaars als Jeroen Bosch, Oskar Schlemmer
en Damien Hirst op maat gesneden wordt voor de MTV-generatie. Wie The
Matrix al een kunstzinnige film vond, kan zijn hart ophalen bij de
visuele barok van Tarsem, toegankelijk gemaakt door de aanwezigheid van
de ook als popzangeres succesvolle ster Jennifer Lopez.
Het uitgangspunt van The Cell is in ieder geval intrigerend.
Lopez speelt een therapeute, die een in coma verkerend jongetje
behandelt door haar hersenen direct op de zijne aan te laten sluiten. Zo
daalt ze, letterlijk zwevend aan dunne draadjes in een laboratorium, af
in zijn onderbewuste, betreedt de woestijnen en de labyrinten van zijn
dromen. In een parallelmontage zien we een seriemoordenaar (Vincent
D'Onofrio, de mutant uit Men in Black) vrouwen opsluiten in een
cel, die door een tijdmechanisme onder water komt te staan. FBI-agent
Vince Vaughn arresteert de psychopaat, die daarna ook in coma raakt, en
zo niet meer kan vertellen waar zijn laatste slachtoffer op haar dood
wacht. De enige oplossing is om Lopez in te laten pluggen op het brein
van de gek, waar monsters, jeugdtrauma's en een klein bang jongetje in
flamboyante art direction met elkaar in conflict zijn.
Er valt veel te beleven in The Cell, als in een psychologisch
attractiepark aangekleed door epigonen van Dalí. Het scenario
doet er relatief minder toe in een dergelijke omgeving, en na verloop
van tijd vergeet de kijker het verhaaltje zelfs helemaal. The
Cell verbindt high-tech-humbug met artistieke kauwgom, en dat blijkt
een krachtig mengsel. Tarsem staat nog maar aan het begin van een
carrière die hem veel bewonderaars zal bezorgen. Het is de vraag
of een film als The Cell ook in een museumcollectie zal eindigen,
maar de kans is groot.
|
NRC Webpagina's
8 NOVEMBER 2000
|