In: 8 theaters

Geraffineerde film van Frans televisieredacteur Bernard Rapp

Nooit meer eenzaam door kloon

Door BIANCA STIGTER
In de grappige film Austin Powers - The Spy Who Shagged Me (het vervolg op Austin Powers, International Man of Mystery) wordt de schurk Dr. Evil altijd vergezeld door Mini-Me, een kleine kopie van de kwade dokter.

Ze hadden het samen heel gezellig. Misschien is zo'n kloontje wel de ideale oplossing voor de eenzaamheid waar elk mens aan lijdt. In de serieuzere, maar even absurde film Une affaire de goût kiest de hoofdpersoon een andere manier om die eenzaamheid op te heffen. Hij probeert een ander in zichzelf te veranderen. Hij komt een heel eind, want hij heeft geld en charisma.

Frédéric Delamont (Bernard Giraudeau) is een miljonair die zijn geld verdient met niet nader aangeduide zaken. We zien hem in Une affaire de goût voor het eerst in een sterrenrestaurant in Lyon, waar hij de ober, Nicolas Rivière (Jean-Pierre Lorit), vraagt zijn voorproever te worden. Al snel blijkt dat het voorproeven meer behelst dan het keuren van de gerechten die Delamont op talrijke zakendiners moet verorberen. Delamont wil dat Nicolas zijn smaak gaat delen. Om te bewerkstelligen dat Nicolas ook een afkeer krijgt van vis en kaas, laat hij hem bijvoorbeeld eerst een week vasten en dan zijn kok de beste vissen en de beste kaas voor hem neerzetten. Zonder dat Nicolas het weet zit in de vis een braakmiddel verstopt. De gekozen methode werkt. Als Delamont en Nicolas eenmaal dezelfde smaak delen, breiden ze hun werkterrein uit. Ze gaan in hetzelfde huis wonen en gaan met dezelfde vrouw naar bed en breken allebei hun been - Delamont tijdens een skivakantie, Nicolas een paar dagen later door eigen toedoen.

Une affaire de goût is de tweede speelfilm van Bernard Rapp, een Franse journalist die onder meer voor televisie programma's over literatuur maakt. De film is gebaseerd op een bijna gelijknamig boek van Phillipe Balland (Affaires de goût, niet in het Nederlands vertaald) en moet het vooral van het scenario en van het spel van de acteurs hebben. Het eten is niet zo lekker verfilmd dat je er honger van krijgt.

Rapp koos voor de vertolking van Delamont Bernard Giraudeau, die in Gouttes d'eau sur pierres brûlantes van François Ozon ook al zo op dreef was als manipulator. Dat het niet ongeloofwaardig wordt dat Nicolas zo ver met Delamont meegaat, is waarschijnlijk voor een groot deel aan Giraudeau's spel te danken. Maar ook Delamonts tegenspeler is goed gecast. Jean-Pierre Lorit is kleurloos en ijdel genoeg om aannemelijk te maken dat hij op verzoek wel iemand anders wil worden. Geraffineerd aan het scenario is dat Delamont zijn manipulaties nooit lang verborgen houdt. Al na een paar dagen vertelt hij Nicolas bijvoorbeeld over het braakmiddel. De relatie tussen de twee mannen is daardoor nooit een eenvoudige van de bedrieger en de bedrogene. Nicolas is net zo'n egoïst als Delamont en weet waar hij mee bezig is.

Une affaire de goût wordt verteld door middel van lange flashbacks. Nicolas zit in de gevangenis en Delamont is dood. Door deze opzet is al van tevoren bekend dat het plan van Delamont is mislukt. Het zal ook wel niet anders kunnen. Je leven delen, samen zijn, het zijn dingen die waarschijnlijk niet prettig zijn als ze werkelijk gebeuren. Ze zijn alleen als illusies te verdragen. Maar het aardige van Une affaire de Goût is, dat de film soms zo'n illusie is. Heel af en toe deelt Nicolas echt het leven van Delamont, en weet die zijn eenzaamheid opgeheven. Lang duurt het niet.