NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Welke handicaps de zwemmers bij de paralympics hadden, kon ik bij de korte samenvatting van Studio Sport slecht zien. Waarschijnlijk ging het om motorische gestoordheden. Ze hadden het volledige gebruik van hun armen en benen. Het zag er uit als een gewone zwemwedstrijd maar dan langzamer afgedraaid. En dat is precies wat ik heb tegen de paralympics als televisiesport.

Het is de officiële erkenning dat gehandicapten in een aparte, eigen zuil moeten draaien. In de gewone wereld doen ze niet mee. Als vergoeding moet de NOS volgens vice-premier mevrouw Borst en een koor van Kamerleden de paralympics zo vaak uitzenden als de Olympische Spelen en wij gaan dan verplicht kijken en juichen. Zoals je een kind toejuicht als het een eerste balletje trapt. En dan tegen beter weten in volhouden dat hij net Kluivert is. Bij sommige takken van de paralympics schijnen bijna evenveel medailles als deelnemers te zijn. Dat lijkt dus in de verste verte niet op topsport. Dat Studio Sport de paralympics slechts kort, aan het einde van de uitzending brengt, lijkt me voldoende maar ik wil wel meer weten over gebreken en negatieve deelnemingseisen.

In veel topsporten hebben sommige gehandicapten evenveel kans als mensen die over heel hun lijf beschikken. Het hangt van de handicap af. Een rolstoeler kan schaken of bridgen. Een gehoorgestoorde kan schieten, marathonlopen, golfen of kogelstoten. Het doet zich weinig voor maar het is überhaupt bijna niemand gegeven om topsport te beoefenen. Dat maakt de huidige medailleregen in Sidney zo doorzichtig. Rolstoelbal is een prettige, actieve manier om de armspieren te ontwikkelen voor gedeeltelijk verlamden. Een wereldcompetitie verhoogt de motivatie. Maar dat gehandicaptensport belangrijk is, hoeft nog niet te betekenen dat het even interessant is voor de kijkers als de Olympische Spelen. De meeste belangrijke dingen in de wereld zijn niet geschikt voor vermaak. Rolstoelraces lijken me wel bijzonder maar dan kunnen er net zo goed niet-gehandicapten aan meedoen. Die hebben dezelfde kans als gehandicapten maar ze zullen vaker de top halen omdat de meeste mensen niet gehandicapt zijn. Voor mensen met beengebreken is er dan een nieuwe algemene sport bij gekomen. Er is geen speciale soap of televisieserie met uitsluitend gehandicapte deelnemers. Wel was er een serie met een detective in een rolstoel, Ironside. De acteur Raymond Burr speelde een half-verlamde en daar is niets tegen. Het aardige van grote marathons is dat iedereen meedoet, van amateursporter tot de wereldkampioen. Aan Amerikaanse marathons doen rolstoelers mee. Zij blijven in een eigen competitie omdat zij niet met renners te vergelijken zijn. Dat ze met armkracht vooraan blijven, wil wat zeggen. Nieuws en documentaires hebben veel aandacht voor gehandicapten. Vorige week liet Vinger aan de Pols het ingewikkelde bestaan zien van een man die het zonder dunne darm moest stellen. Die mensen moeten ondanks hun gebrek in het gewone, maatschappelijke leven kunnen meedraaien. In Nederland is daar minder begrip voor dan in het buitenland, want de werkgever kan zich beroepen op de paralympics van de ziektewet en de sociale werkplaats. Terwijl juist de discipline die de gehandicapte nodig heeft om zijn gebrek te compenseren op het werk voordelen heeft. De natuurkundige Stephen Hawking wordt vaak geïnterviewd op televisie, niet over zijn verlamming maar over zijn speciale inzichten. Hij heeft de gouden medaille van de wetenschap, niet voor verlamden maar voor de mensheid in het algemeen. De paralympics zijn letterlijk "politiek correct" als speerpunt van de Paarse politiek. De oproep van Borst werpt een bedenkelijk licht op de nieuwe Hilversumse afhankelijkheid van Den Haag na afschaffing van de kijkgelden. Wat voor geweldige verrichtingen of denkbeelden van Paars krijgen we nog te zien?

( a d v e r t e n t i e s )