MOSES ISEGAWA
Een documentaire over een krant is zoiets als een film over een bevalling. Als je geen idee hebt hoe een baby geboren wordt, geen idee van alles wat voorafgaat aan het moment waarop de vader de gewassen baby in zijn armen houdt, dan is het leuk; maar als je dat wél weet, dan is het gewoon de zoveelste film over het onderwerp. Dat gaat ook op voor The Daily Nation.

Ik heb van deze film van documentairemaakster Hillie Molenaar, sinds vorige maand Tweede-Kamerlid voor de PvdA, niet echt iets nieuws opgestoken over het uitgeven of maken van een krant. Voor veel opwinding zorgt hij niet, afgezien van de golf adrenaline die je voelt wanneer de redactie een naderende deadline probeert voor te blijven, of het maagzuur dat opspeelt wanneer een artikel mislukt of de verkoop inzakt.

De film geeft je het gevoel dat je door een krant bladert, met van die abrupte overgangen van het ene onderwerp naar het andere, zeg maar van politiek naar economie naar sport naar overlijdensberichten naar advertenties. Het ene moment vraagt een redacteur aan een journalist wat er is terechtgekomen van een spoor dat hij volgde; het volgende praat de journalist tegen de camera over wat hij allemaal doet om het artikel rond te krijgen.

De onderwerpen - politiek, corruptie, een kabinetswijziging om het IMF en de Wereldbank te gerieven, onafhankelijke organisaties die frauderen enkel om te overleven - ze doen allemaal vertrouwd aan. Maar kranten zijn er niet om het wiel uit te vinden, ze zijn er om ons te informeren over wat er in de wereld is gebeurd, over wat Clinton wel of niet heeft gedaan of wat ze denken dat hij gedaan heeft.

In The Daily Nation gaat het net zo. Het is zo'n film die laat zien dat journalisten en redacteuren - afgezien van hun huidskleur en de kleur van hun bureaus - overal ter wereld hetzelfde zijn. Een paar momenten springen eruit. Bijvoorbeeld van de rechtbankverslaggeefster die alle betrokkenen vraagt wat zij proberen te bereiken. Zij raakt zo goed thuis in de gerechtelijke procedures, dat mensen die een proces overwegen haar vragen hoe ze te werk moeten gaan in de vunzige wereld van advocaten en gerechtshoven. Of de redacteur die stelt dat de dood geld in het laatje brengt en die daarom iemand op pad stuurt om uit te zoeken wat er allemaal voor nodig is om het mortuarium binnen te komen, of hoeveel je moet dokken om jouw dode in de vriezer te krijgen en hoeveel tijd het kost om jouw dode uit de klauwen van de begrafenisondernemers te krijgen.

De film krijgt een thrillersfeertje als iemand van de bewaking de onderkanten van leren zetels begint te inspecteren, natuurlijk op zoek naar afluisterapparatuur die door concurrerende kranten wordt geplaatst om de vergaderingen van Daily Nation-redacteuren af te luisteren. Te horen welke strategieën zij uitbroeden, en die in te pikken voor ze in daden kunnen worden omgezet. Bedrijfsspionage op kleine schaal. De man snuffelt ook naar bommen en explosieven die kunnen zijn geplaatst om beroemde redacteuren te vermoorden. Het was pakkender geweest als hij een kwijlende speurhond aan een lijn had gehad, of zo'n apparaat dat eruit ziet als een stofzuigermond. Jammer genoeg moet de man zelf voor hond en snuffelapparaat spelen; je ziet hem gordijnen opzijschuiven en zijn grote lijf in bochten wringen om in alle hoeken en gaten te kijken.

De mensen over wie de krant schrijft - corrupte politici, boeren, sporters, mannequins - komenmaar terloops in beeld, maar dat is geen reden om je te ergeren of voor je kop te slaan. Het is tenslotte een documentaire over een krant.

Dokwerk: The Daily Nation, Ned.3, 20.58-22.00u.

( a d v e r t e n t i e s )