NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Oranje staat voor een gebrek aan nuchterheid. Het is de carnavals- en dronkemanskleur bij uitstek geworden, van een bijna maandelijks terugkerende orgie van zelfgenoegzaamheid.

Altijd weer die opgeblazen oranje kroontjes, de armen in de lucht, het zingen, het schreeuwen. Reeksen gelukwensen, notabelen als de Eindhovense burgemeester Welschen die zich baden in het kampioenslicht. Een buitenkansje als je een winnaar in de gemeente hebt. Topzwemmer Pieter van den Hoogenband beroemder dan zijn mede-Brabander Ruud van Big Brother.

Ik miste de opzwepende Strauss-muziek van de film 2001: A space Odyssey, toen twee straaljagers de Boeing 747 (onafhankelijk blauwe KLM!) over de grens begeleidden. Alsof het een Nederlands ruimteveer was. Voor een oranjekleurige dageraad. De luchtmacht als felicitatiedienst. Wat zijn we geweldig. The Right Stuff kwam in beeld, met witte wolken op de blauwe achtergrond, terwijl hij een hoek van 45 graden maakte. Maar hij had nog niet de zelfrelativerende macho-telegramstijl van de Amerikaanse fighter jock Chuck Yeager. "We voelen ons ook erg bevoorrecht en we willen je namens de hele Koninklijke Luchtmacht bijzonder feliciteren voor deze bijzondere prestatie", zei hij. Hij had goed geoefend voor deze mooie reclamespot op het avondnieuws. Defensievoorlichting kan tevreden zijn: in één keer bingo met het imago. Later vlogen ze nog eens over de feestelijke rijtoer van judowereldkampioen en luchtmachtcollega Mark Huizinga. De overheid is de hoofdsponsor van de Nederlandse deelname aan de Olympische Spelen. De politiek investeert steeds meer in juichen. De publieke omroep verbant kunst tot na middernacht en streeft met tientallen miljoenen voor uitzendrechten de commerciële zenders voorbij. De sportlieden krijgen beurzen, volgend jaar worden dat inkomens, meldde Erica Terpstra gisteren enthousiast in het ochtendnieuws en er zal nog meer geld naar topsport gaan. Toen sportjournalist Ben de Graaf in B&W suggereerde dat schoolzwemmen belangrijker is voor de burger dan het subsidiëren van kampioenen werd hij verontwaardigd weggesist door Sonja Barend en Kees Jansma, presentator van Canal+. Natuurlijk moet die nuchtere Hollandse overheid voor Olympisch amusement betalen, vonden ze. "Breedtesport wordt beoefend omdat een aantal toppers het leuk vindt om sport te beoefenen", zei Jansma. Ik vrees het tegenovergestelde. Hoe aantrekkelijker de sport op televisie, des te minder lichaamsbeweging voor de kijker. Topsportland Amerika scoort ook het hoogste in overgewicht. Veel dikke couch potatoes die altijd wel een overwinning op de buis hebben te vieren met cholesterolvrij chips en blikken Budweiser bier. Wat is het effect van een juichende Prins Willem-Alexander of Erica Terpstra op het persoonlijke welbevinden van de kijker? Het Sociaal Cultureel Planbureau zou dat eens moeten vergelijken met zelf een baantje trekken of fietsen. En hoe zit het met het sporthart van de sporter zelf?

Ik mis de zelfspot die het sportieve Australië bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen liet zien. Gelukkig wordt er buiten de grenzen wél gerelativeerd. Ivo Niehe liet gisteren een VRT-satire zien over mogelijke Olympische Spelen in België. Een groepje marathonrenners snelde over een betonnen weg vol gaten die plotseling eindigde in een kloof waar ze in tuimelden. Een Hollands stereotype dat België in het zelfbeeld heeft verwerkt. Nederland verwerkt buitenlandse kritiek in een imagocampagne om de misverstanden uit de weg te ruimen. Ik mis de wekelijkse portie Koot en Bie. De Leugen Regeert probeerde twee uitzendingen een Spitting Image met poppen die het Koninklijk Huis voorstelden, maar het werd nooit grappig of scherp. Hoera, we krijgen meer knaloranje, betere politici, betere Spelen, meer Kees Jansma en nog meer zakken chips in de huiskamer.

( a d v e r t e n t i e s )