Nathalie Baye

In de reeks profielen van eigentijdse sterren deze week Nathalie Baye, de Franse actrice die sinds haar grootste successen in de jaren zeventig en tachtig bijna uitgerangeerd leek, maar met haar hoofdrol in Une liaison pornographique min of meer een come-back maakte.

Door HANS BEEREKAMP

De Franse boulevardpers heeft Nathalie Baye nooit helemaal uit het oog verloren, ook toen haar films in de loop van de jaren tachtig steeds onaanzienlijker en spaarzamer werden. Haar imago van stoere Harley Davidson-berijdster, die de dochter uit haar verhouding van vier jaar met rock-idool Johnny Hallyday alleen opvoedde, deed het vooral goed in de betere damesbladen. Ze zei daar eens over het te betreuren dat vrouwen met minder financiële armslag dan zij meenden haar voorbeeld te moeten volgen, zonder daar feitelijk de mogelijkheid toe te bezitten.

De op 6 juli 1948 in Mainneville (Eure) geboren dochter van een kunstschilder kreeg alle mogelijkheid een vrijbuiter te worden. Ze mocht een paar jaar als au-pair naar Amerika te gaan en hoefde wegens haar aanzienlijke talent zelfs niet te betalen voor een dans- en toneelopleiding. Daar werd ze ontdekt door François Truffaut, die Baye de sleutelrol van een scriptgirl gaf in zijn film over het maken van een film, La nuit américaine (1973). Eenmaal toegetreden tot Truffauts filmfamilie konden nieuwe rollen in zijn films niet uitblijven, zoals L'homme qui aimait les femmes (1977) en het minstens zo autobiografische La chambre verte (1978). Ook de rest van haar vroege werk werd vaak geregisseerd door echte auteurs: Jean-Luc Godard (Sauve qui peut la vie, 1980; Détective, 1985), Maurice Pialat (La gueule ouverte, 1974), Claude Sautet (Mado, 1976), Bertrand Tavernier (Une semaine de vacances, 1980) en Bertrand Blier (Notre histoire, 1984). Daarnaast speelde ze in meer commercieel georiënteerde genrefilms als Une étrange affaire, Le retour de Martin Guerre, La balance en J'ai épousé une ombre. Het minst tevreden was ze nog over haar in de grote stad verdwaalde, bleue personage in Claude Goretta's La provinciale (1981), hoewel haar discretie en levensangst zeker aanvankelijk juist een soort handelsmerk van haar rollen leken te worden, ook al stond dat in contrast met het publieke imago van de zelfbewuste vriendin van Hallyday. Het verdwijnen van de meeste Franse films uit de bioscopen aan het einde van de jaren tachtig was niet de enige reden dat Nathalie Baye uit ons vizier verdween. Ook in eigen land waren de prestigerollen van de drie opeenvolgende jaren (1981-83) met een César onderscheiden Baye met een lantarentje te vinden, zoals in 1990 in Nicole Garcia's Un week-end sur deux.

De hoofdrol van de voor het grootste deel slechts tot aan de deur van de hotelkamer gevolgde vrouw in Une liaison pornographique bezorgde Baye vorig jaar verrassend de prijs voor de beste actrice op het festival van Venetië en een nominatie voor de Europese filmprijs. Nog belangrijker voor haar come-back als 51-jarige was het commerciële succes van de film tot ver buiten Frankrijk. Het is ook een van de weinige landen waar nog steeds emplooi te vinden valt voor sterren van de generatie-Deneuve (57).

Meer sterren