In: Cinecenter, Amsterdam; Lantaren/Venster, Rotterdam; Babylon, Den Haag; Springhaver, Utrecht; Filmcentrum Poelestraat, Groningen; Lumen, Delft

Sadistische filmmaker misgunt ons voyeurisme

Door DANA LINSSEN
Wat gebeurt er achter de gesloten deur van een hotelkamer? Als je daar zojuist twee mensen naar binnen hebt zien gaan, die eerder met exhibitionistische discretie hebben verteld dat ze elkaar hebben ontmoet om hun geheime seksuele verlangens te bevredigen, dan zou je zeggen dat er daar genoeg gebeurt om de fantasie van de toeschouwer te prikkelen.

De voyeur in de filmkijker wil niets liever dan door het sleutelgat gluren, de sadist in de filmregisseur maakt hem dat onmogelijk, en de roze lampjes op de gang, het oh la la-rode tapijt en het Parijse bloemetjesbehang doen de rest. Tot zover is Une liaison pornographique van de Belgische filmmaker Frédéric Fonteyne (die eerder een festivalsuccesje had met Max et Bobo) geslaagd in zijn opzet.

Het gaat mis met de kunstmatige semi-documentaire benadering die de hoofdpersonen recht in de camera laat reflecteren op hun gevoelens. Nee geen emotionele bindingen, nee niet zeggen wát hen aan die rendez-vous zo opwindt, en dan zegt de een nog dit (ontmoet via advertentie) en de ander dat (leren kennen op het internet). En dan komt er toch nog liefde in het spel.

Une liaison pornographique ging vorig jaar tijdens het Filmfestival Venetië in première en verdeelde pers en publiek in diegenen die de film kon ontroeren en diegenen die hij onverschillig liet. Dat komt omdat de geloofwaardigheid van het tamelijk platgetreden pad wat de film in zijn afwikkeling bewandelt (lust en liefde zijn verwarrende zaken) voor een groot deel afhankelijk is van de bereidheid van de toeschouwer om zich met de psychologie van de man en de vrouw te identificeren. Het zijn beiden niet direct sympathieke personages: de vrouw is een neurotische kletskous, de man een weeë sul. En hoewel Truffaut-actrice Nathalie Baye en Sergi Lopez (Western) niet onverdienstelijk acteren, blijft Une liaison pornographique voor mij te zelfbewust spelen met verwachtingspatronen om echt te kunnen raken.