In: 6 theaters

Verslavende film van Stephen Frears over jongens, mannen en popmuziek

Gevoelens waar geen liedjes voor zijn

Door DANA LINSSEN
Rob Gordon heeft alles al geprobeerd. Hij heeft z'n platen alfabetisch gerangschikt, geografisch en chronologisch, maar op de dag dat zijn vriendin hem verlaat, heeft hij het plotseling gevonden: hij gaat de soundtrack van zijn leven autobiografisch ordenen.

Liedjes zijn voor hem geen muziekjes op de achtergrond, maar bakens, mistlampen, vuurtorens die hem de weg wijzen door het verwarrende leven van een jongen. About a Boy heet de laatste roman van de Engelse schrijver Nick Hornby, die een stem werd voor een hele generatie mannen die zich nog steeds jongens voelen. Vertederende, ergerlijke jongens die zeggen: "Wil je m'n platen zien?" als ze bedoelen: "Mag ik je kussen?"

High Fidelity is op Hornby's eerste, gelijknamige boek gebaseerd. Een boek vol lijstjes van favoriete liedjes, liedjes die beter dan jij kunnen zeggen wat je bedoelt, geschikte liedjes om op je begrafenis te draaien of voor je nieuwe geliefde. Als het in een liedje is gezongen, dan is het zo.

John Cusack speelt Rob, maar als medeproducent en coscenarist, is hij ook de drijvende kracht achter de film. Hij vroeg de Engelse regisseur Stephen Frears, met wie hij eerder werkte in The Grifters, voor de regie. Frears bleef als regisseur tamelijk op de achtergrond. Zijn handtekening is hooguit zichtbaar in de vanzelfsprekende manier waarop de Londense setting van het boek werd vertaald naar locaties in Chicago. In films als Dangerous Liaisons en Mary Reilly liet Frears Europese literaire geschiedenissen spelen door Amerikaanse acteurs, die een zekere losheid gaven aan de geografische en historische bepaaldheid van die verhalen. Door het Chicago van Frears in High Fidelity kun je opeens het Londen van Hornby in een achterafstraatje in je eigen stad herkennen.

Cusack is charmant en dwingend aanwezig in de manier waarop hij zijn publiek toespreekt, in een literaire monologue interieur recht in de camera, terwijl hij in de anekdotische scènes waarmee de film door zijn desastreuze liefdesleven bladert, bescheiden is, en zich soms door de toeschouwer bijna betrappen laat op gevoelens waar geen liedjes voor zijn.

High Fidelity is een romantische komedie waarin jongens niets van meisjes begrijpen, maar wel mateloos door ze gefascineerd zijn. Het eerste wat Rob doet als hij een meisje leuk vindt is een cassettebandje voor haar compileren met nummers die hem aantrekkelijk voor haar moeten maken. Waarschijnlijk had hij ze beter kunnen vragen hetzelfde voor hem te doen, want terwijl de meisjes naar zijn muziekjes luisteren, vergeet hij naar hun te luisteren en wordt hij keer op keer teleurgesteld in de liefde. Of wil hij diep in zijn hart teleurgesteld worden in de liefde? Zodat hij weer kan zwelgen in toepasselijke liedjes? Het is wel grappig dat die romantische dweepzucht in boek en film als iets karakteristieks voor mannen wordt gepresenteerd, terwijl ik altijd dacht dat dat nou juist echt iets voor vrouwen was.

De milde glimlach die de film om dit soort vooronderstellingen oproept, is verslavend. De meer dan vijftig, voornamelijk popsongs op de soundtrack mengen zich harmonisch met de melodieën die je eigen leven begeleiden. Cusack speelt Rob op een manier die lucide genoeg is om je in hem te kunnen herkennen (ook als meisje) en karikaturaal genoeg om om hem te kunnen gniffelen. De Deense actrice Iben Hjejle (eerder dit jaar te zien in Mifune's Last Song) als zijn enige echte grote liefde wordt ook meteen jouw grote liefde. En de bijrollen voor de vrij onbekende Jack Black en Todd Louiso als de vrienden tegen wil en dank met wie Rob zijn dagen slijt in zijn platenzaak Championship Vinyl zijn subliem.

High Fidelity is een film die je neuriënd verlaat. In je hoofd zingt zijn melancholieke ondertoon een jubelende tweede stem.