In: Tuschinski en Pathé Arena, Amsterdam; Metropole, Den Haag; Cineclub, Leeuwarden; Springhaver, Utrecht

De effecten van chantage, corruptie en rimpels

Door BIANCA STIGTER
Simpatico is een film die oorzaak en gevolg een moeizame relatie met elkaar laat onderhouden. De naar een renpaard vernoemde Amerikaanse film is het debuut van de Engelse theaterregisseur Matthew Warchus. De film is gebaseerd op een toneelstuk van Sam Shepard over de effecten van corruptie op de ziel.

Al in de eerste scène wordt duidelijk dat het verleden in het heden van de hoofdpersonen een grote rol speelt. Een succesvolle zakenman (Jeff Bridges) uit Kentucky wordt vanuit een telefooncel in Californië opgebeld door een man die eruit ziet als een zwerver (Nick Nolte). Uit het telefoontje blijkt dat de twee vroeger jeugdvrienden waren en dat de zwerver voor de zakenman belastende informatie bezit. Hij neemt daarom meteen het vliegtuig naar Californië. Daar eenmaal aangekomen blijkt dat de jeugdvrienden vroeger op de een of andere manier de paardenraces hebben opgelicht. Toen ontdekking dreigde, hebben ze de ontdekker in een val laten lopen zodat ze hem konden chanteren.

In het toneelstuk blijft wat er in het verleden nu precies gebeurt is, een beetje vaag. In de film wordt overvloedig gebruik gemaakt van flash-backs. Maar Warchus is er niet in geslaagd die terugblikken altijd goed in te zetten. Soms valt een onthulling over de chantage in het niet bij alle ophef die er in het heden over gemaakt wordt. De seks die moreel verwerpelijk wordt genoemd, ziet er in de flash-back tamelijk netjes uit. Andere dingen die de flash-backs duidelijk had kunnen maken, worden helemaal niet opgehelderd. In de terugblikken krijgen we het verleden van de twee mannen en het vriendinnetje van een van hen wel te zien, maar veel wijzer over de onderlinge relaties maken ze ons niet. Het helpt ook niet dat de jonge acteurs niet erg lijken op de oude acteurs die de hoofdpersonen vertolken. Voor het ontrafelen van de plot falen de flash-backs dus, maar het heeft ook wel wat, die beelden die het verleden wel helder tonen, maar er niets over vertellen. Het enige dat ze onherroepelijk duidelijk maken, is dat het voorbij is. Roze wangen en heldere ogen zijn vervangen door rimpels en vermoeide blikken. Misschien is dat ook wel het belangrijkste dat Warchus wil vertellen. Vooral Sharon Stone wordt door hem als vergane glorie gepresenteerd. Zij moet in een rode strapless jurk met wapperende rok op een zwart paard rijden, en het is geen prettig gezicht. De enige die met het verleden vrede heeft gesloten is de man die door het drietal werd gechanteerd. Als hem de kans gegeven wordt om wraak te nemen, laat hij die zelfs liggen. Het is voorbij.

De man wordt zowel in het heden als in de flash-backs mooi gespeeld door Albert Finney. Misschien is hij wel zo onaangedaan omdat hij ook in de terugblikken al oud was.